Sommigen zijn er meesters in, iemand met een kluitje het riet in sturen, met verhullende termen in een poging daarmee iets fraaier of anders voor te stellen dan wat het echt is, maar waarbij er in werkelijkheid geen zak verandert. Neem bijvoorbeeld de aanduiding: ‘gastarbeiders’, hoe vaak is daar al niet mee gegoocheld? Buitenlanders, immigranten, etnische minderheden, allochtonen, en nu zijn het nieuwe Nederlanders of medelanders. Het gebruik van vriendelijke begrippen, ook

USAID, opgericht in 1961 door president John F. Kennedy, heeft altijd een nobele doelstelling gehad: het verbeteren van de levensomstandigheden wereldwijd. Met projecten op gebieden zoals gezondheidszorg, democratie, en economische ontwikkeling, lijkt USAID op het eerste gezicht de redder in nood.

Schelden – stoere taal – Oneliners – nooit fouten toegeven – staan voor wat je altijd gedaan en gezegd hebt en nooit iets daarvan terugnemen of om formuleren – het woord Sorry uit je vocabulaire verwijderen – iedereen die tegenspreekt zo schofferen, om daarmee duidelijk te maken, dat je zelfs voor de duivel niet bang bent – dit hele concept vervolgens als de absolute enige vorm definiëren, die past bij echte vrijheid, met name vrijheid van meningsuiting. Dus: “Jij bent de gro

Veel erger kon het toch niet worden na de frauderende Gom van Strien, de afgang van Plasterk, de spionerende Markuszower, de racistische ministers Faber en Klever en de voor haatzaaien vervolgde vicepremier Mona Keizer. Wat staan we verschrikkelijk voor schut voor de wereld, een gemeenteraad van een gemiddeld Albanees stadje is competenter dan het huidige kabinet. Toch ben je verplicht om te volgen wat er gebeurt, want je wil weten hoe deze mensen denken om er mee om te kunne

Loop ik heel toevallig Dilan tegen het lijf in Nieuwegein. Hieronder een deel van ons ‘prettige’ gesprek.

Wat zou jij kiezen: Satans poorten, of toch seks met Andries Knevel? Brigitte Kaandorp weet het in ieder geval kraakhelder te verwoorden: “Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen, dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen”. Uiteraard begeleid door lieflijk ukelelegetokkel.

Onderweg naar Cityfit in de Assendorperstraat zie ik één van mijn vaste yoga deelneemsters lopen. Een lieve, spontane vrouw, immer kleurrijk gekleed met vandaag zelfs een leuk puntmutsje op.<br /> ’Hé hé, waar moet dat heen?’ probeer ik lollig.<br /> ‘Nou, dat vraag ik me dus ook af na die verkiezingsuitslag.’ Sommige mensen zijn net wat bijdehanter dan ik op de vroege ochtend. Hou ik van. We verbazen ons samen nog een poosje verder en concluderen dat er tussen al die PVV ste

Ik weet niet of jullie het ook in de gaten hebben, maar de zwarte Pieten functioneren dit jaar veel beter dan de afgelopen jaren. De professionaliteit straalt er vanaf.<br /> Je ziet het in de vlotte en lieve benadering van onze kinderen. Ze hebben hun vriendjes-Piet weer terug. Er wordt weer professioneel gestrooid. De schoorstenen worden weer gebruikt. En de pakjes worden stipt op tijd bezorgd.

Duizenden jaren lang en dat tot ongeveer het einde van de jaren tachtig, was het relatief eenvoudig om de lokale dorpsgek te herkennen. Dat was namelijk diegene die tegen zichzelf liep te praten en af en toe in zijn pyjama de straat op ging. Toen kwam daar plotseling een einde aan. Niet dat de transformatie in één keer gebeurde, maar de eerste stap was wel een kantelpunt. Plots zagen we schijnbaar gewone mensen, geanimeerde gesprekken voeren met onzichtbare partners. Weer een

Het is zondagmiddag 17 november en ik zit gezellig urenlang met vriendin G. op de bank thee te drinken en bij te kletsen. ‘Moet jij eigenlijk niet naar de intocht van Sinterklaas met de kinderen?’ vraagt ze me tussendoor. En tot mijn verrassing raak ik een beetje geëmotioneerd van haar vraag. ‘Nee, wij gaan niet meer naar de intocht’, zeg ik haar. ‘Twee jaar geleden was de laatste keer.’

Toen de invasie van Oekraïne nog maar net was begonnen, hoorde ik iemand zeggen dat het toch maar een kunstmatig land was. Heel even dacht ik dat hij opgespoten eilanden bedoelde, zoals IJburg in Oost-Amsterdam, of de Palmeilanden. Maar nee, het ging wel degelijk over de abstracte term: grenzen.

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Hoewel ik er 100% één van ben, kijk ik soms met verbazing naar anderen van mijn soortgenoten. Staan met honderden op en aan elkaar tijdens voetbalwedstrijden en noemen zich dan ‘de harde kern’. De harde kern van de supporters van een voetbalclub. En wat doe je dan op zo’n wedstrijddag? Dan ga je tekeer als een dwaas, mept in op andere supporters en beveiligers en daarna ga je naar huis om daar de kinderen naar bed te brengen en de vuilnisbak buiten te zetten.

Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.<br /> Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Een mug is een mug, een olifant is een olifant. Dat lijkt me niet zo moeilijk. Toch is de praktijk een stuk weerbarstiger. Wat voor de één een mug is, is voor de ander een olifant…. De mens neemt de wereld om zich heen nu eenmaal vanuit zijn eigen beperkte perspectief waar, en dan ook nog eens met maar vijf zintuigen.

Nog niet zo lang geleden voorspelde ik het al in mijn column ‘Lemmingen’. Niet omdat ik op schouderklopjes zit te wachten, maar alleen om nog wat anders aan de kaak te stellen, kom ik er nog even op terug.

‘Schijnt het zonnetje eindelijk een keer lekker, ben je heerlijk in je tuintje aan het werk, komt er weer zo’n ouwe gek langs op zo’n brommer met van die brullende uitlaten,’ zei mijn buurman toen ik thuis kwam. ‘Lawaaiterreur is het en ze moeten het verbieden.’ Dat hij met z’n grote bek en z’n kettingzaag op dat moment meer kabaal maakte dan ik, schoof hij gemakshalve even van zich af.

Ineens zag ik het en weet het inmiddels zeker, er is buitenaards leven en ze zijn al onder ons. Ze proberen onze vermeende beschaving te ontwrichten en zitten ondertussen op tal van strategische plaatsen. Maar ze maken fouten, die ga je alleen pas zien als je het door hebt, met dank aan onze grote denker Johan Cruijff. Een paar voorbeelden…..

Duits was mijn favoriete vak op school. Of dat nou kwam door “Der Alte”, “Derrick” of “Tatort” of toch door die bijzonder prettig ogende leraar Duits. In de jaren 80 begon het, hoe dan ook, wat meer geoorloofd te zijn om Duits “leuk” te vinden.

De meeste columnlezers zullen deze titel wel herkennen, aangezien een van ’s lands bekendste columnisten in de NRC zijn stukjes vaak op deze manier begint. Het recept voor zijn column is herkenbaar.