Geweldsconflicten

Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

‘Nog even het journaal zien?’ vraagt mijn vriendin. Even later hebben we ons met een kopje koffie op de bank geïnstalleerd om het nieuws in geluid en beeld te ontvangen. Eerder had ik al besloten dat ik nieuws via (digitale) krant en radio indringend genoeg vind. Ik doe de tv aan en ben al enigszins op mijn hoede, omdat ik eerder op de dag enkele berichten over de oorlog tussen Israël en Hamas had gehoord.

De traumatische beelden van deze mensonterende escalatie komen keihard de huiskamer binnen. Er wordt ingezoomd op de gevolgen van de slachting en kidnapping van jonge mensen die op een festivalterrein aan het dansen waren. Het festival stond in het teken van vrede en verdraagzaamheid, hoe wrang is dat?

De surrealistische beelden van dansende jonge mensen in het ochtendgloren en de daarop gefilmde chaos en ontreddering gaat alle voorstelling te boven. Ondanks de afstand voelt het emotioneel opeens heel erg dichtbij, want het hadden ook mijn kinderen kunnen zijn. Niet echt, maar zo voelt het. Hier worden onschuldige mannen, vrouwen, kinderen, baby’s afgemaakt of gekidnapt als ruilmiddel.

Ook zijn er al dagenlang heftige beelden in de Gazastrook te zien met hetzelfde effect op mij. Ook hier worden vele onschuldige mannen, vrouwen, kinderen, baby’s koelbloedig afgemaakt.

We doen de tv maar weer uit. Na deze beelden voelt een luchtig programma zien als ongepast en immoreel. De beelden blijven echter gewoon in mij doorgaan, alsof ik een interne tv ben.

Ik bevind mij wederom in het ‘niemandsland’ tussen gewoon doorgaan met mijn leventje, wat even fout voelt en iets willen doen, maar niet goed weten wat en hoe.

Een tijd geleden had de foto van het aangespoelde jongetje op het Turkse strand, dat symbool stond voor de vluchtelingencrisis, eenzelfde effect op mij. Het gaf een machteloos gevoel vermengd met woede en verdriet. Na dit reflectiemoment ga ik toch maar weer de focus verleggen naar mijn eigen bestaan.

Ik denk na over wat ik wel ‘de wereld in kan slingeren’. Depolarisatie en liefde zijn de woorden die bij mij opkomen.

Ik heb diep respect voor de moedige hulpverleners en voor de hulpverleners van ‘Artsen zonder Grenzen’. Zij zijn al jaren actief in de Gazastrook. Een woordvoerder benadrukt dat de hulporganisatie neutraal en onafhankelijk werkt en geen kant kiest in dit conflict. Joden en Palestijnen en mensen van andere nationaliteiten werken samen om getroffen mensen te helpen. Zij zijn de ware helden.

‘Als we nu eens beginnen met het fabriceren van wapens strafbaar te maken, fantaseer ik. Daarmee dooft het bezit en gebruik ervan snel uit. Geweld zal er echt altijd blijven, alleen de impact verandert enorm.

Het is inmiddels al donker geworden. Ik steek de kaarsen aan en sta een moment stil bij de slachtoffers. ‘Wat als iedereen gehoor geeft aan de oproep te stoppen met vechten’, denk ik tegen beter weten in.

Er zijn geen winnaars.