“Kom op, wees een vent!” Hoe vaak hebben we die woorden niet gehoord of uitgesproken? Het is een zin die bedoeld lijkt om kracht te geven, maar die in werkelijkheid als een ketting werkt, een last die vele jongens en mannen met zich meedragen. In onze samenleving wordt het idee van mannelijkheid vaak gelijkgesteld aan onkwetsbaarheid. Je moet sterk zijn, emoties onderdrukken, en zeker niet huilen. Huilen is immers een teken van zwakte. Maar deze eeuwenoude opvatting is niet a

Blijdschap, wat is dat nou echt? Dit is een vraag die van jongs af aan al aan me knaagt. Het is een doel, een queste. Hoe verkrijg ik het?</p> <p>Ik heb meerdere mensen gevraagd wat zij ervaren als blijdschap. Het zal u vast niet verrassen dat ik veel verschillende antwoorden heb gekregen. Vaak terugkerende antwoorden gaan over geld. “Nieuwe auto”, “groter huis”, “miljonair worden,” enzovoort.

Fossiele brandstoffen zijn de grootste oorzaak van de opwarming van de aarde. Het zorgt voor een onleefbaar klimaat voor mens, dier en plant. Dus moeten we overstappen naar zonne- en windenergie voor een wereld zonder lucht- en milieuvervuiling, en voor een gezonde flora en fauna. Maar wat zijn de ecologische consequenties eigenlijk?

‘Ho, sorry hoor!’, aldus de langslopende dame in de Jumbo. ‘Geeft niet’, zeg ik. Zo doe je dat wanneer iemand lichtjes met een winkelkarretje tegen jouw yogatas aan rijdt. Per ongeluk, neem ik aan. En daarna weer door met de grotere vraagstukken des levens. In mijn geval eindeloos drentelen voor het chocoladeschap en maar niet kunnen besluiten of ik me deze keer dan eindelijk durf over te geven aan een kwaliteitsreep, omdat de huismerkchocola van deze superketen steeds weer t

Als 60-jarige krijg ik weer feestelijke post van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Of ik weer een uitstrijkje wil laten maken. Ik haat uitstrijkjes láten maken, dus kies voor het alternatief &#8216;zelftest.&#8217; Die lijkt qua uitvoering op een coronatest al stop je het wattenstaafje hierbij niet in je neus. Helaas blijkt een paar weken later uit deze zelftest dat ik HPV heb. Aangezien dat heel soms in baarmoederhalskanker ontaardt en ik geen zin heb in twee kan

Onlangs was ik van een afstand getuige van een vechtpartij. Nabij een uitgaansgelegenheid werd een meisje in elkaar geslagen. ‘Wat moest ik doen,’ vroeg ik mij af; alle verhalen van door drank en drugs gek geworden jongeren, steekpartijen, kopschoppers opkomend in mijn gedachten.

Verstandige, volwassen meisjes van mijn leeftijd zeggen graag dat ’t niet meer uitmaakt wat een ander van je vindt. Dat leeft een stuk makkelijker en relaxter. Prachtig. Jaloers op.<br /> Daarentegen is mijn leven helaas nog moeilijk en a-relaxt. Ik wil namelijk tot op de dag van vandaag altijd leuk, grappig en kleurrijk gevonden worden. Door iedereen. Het streven blijft nobel, het lukt niet altijd.

Natuurlijk mag je huilen als je net de diagnose kanker hebt gekregen, dat is een heel normale reactie. Maar er zijn mensen die voortdurend blijven zuchten, kreunen en steunen.

Zo gaandeweg mijn leven ben ik alvast een playlist aan het samenstellen voor mijn uitvaart. Goedenmorgen trouwens. En maak je vooral geen zorgen, ik ga mijn leuke facebook volgers geen zwaarmoedigheden in de maag splitsen. Nee joh, ben je gek, laten we het cool, chill en #lovemylife houden.

Het is werkelijk verbazingwekkend hoe diep we als samenleving kunnen zinken, hoe laag we kunnen gaan in onze honger naar sensatie en vermaak. Onlangs bevond ik me op Youtube, doelloos scrollend, tot mijn ogen op een serie fragmenten vielen. Het leek een herhaling van een oude show waarvan ik dacht dat we toch al wel hadden besloten dat het ‘not done’ was; ‘Steenrijk, Straatarm’. Een televisieprogramma waarin de rijken en de armen van plaats ruilen om te zien hoe ‘de andere he

….maken stinkende wonden. Volgens mij een waarheid als een koe. Ondanks de zalvende woorden van allerlei omhooggevallen wetenschappelijke logen die zich koesteren aan de warmte van een spotlicht in de hoop op enige aandacht en erkenning. Sodemieter nou toch eens op met al die binnengegraaide kennis dat zo nodig geëxposeerd moet worden en dan vooral nog ter eer en meerdere glorie van vooral jezelf als één of andere psycholoog, criminoloog, deskundoloog of welke ander loog dan

<p>Is het je al opgevallen? De tegenstelling tussen jong en oud in onze samenleving? Als je jong bent, nou ja, wat is jong, heb je er dan al bij stilgestaan hoe het zou zijn binnen enkele jaren?Toen ik 40 was, haalde ik mijn schouders op bij de uitspraak van mijn baas dat iedereen boven de 70 best euthanasie kon aanvragen. Ze choqueerde en schoffeerde, maar ik stond er verder niet bij stil. Het leven ging zijn gangetje, en ik was nog lang geen 70.</p>

Het is een prachtige avond in de zomer. Weinig wind, een lekkere temperatuur, kortom ideaal voor een mooie tocht op de racefiets. Ik kleed me om en na een vluchtige kus nemen we afscheid. Zij gaat zingen met haar vriendinnen en ik wil een 2 uur durende fietstocht maken. Vanuit mijn woonplaats fiets ik over een lange buitenweg in de Achterhoek.

Ben ik de enige die het leven soms zo een teringzooi vindt? En nee, er is niet eens iets aan de hand of ja, toch wel. Ik bedoel ik ben 26, maar ik voel me niet zo. Ik heb geen baan, althans ik werk tijdelijk bij het UWV. Ik ben net verhuisd ofwel mijn huis is een chaos net als mijn adhd brein. Ik woon nu sinds kort in Amsterdam en niet meer tijdelijk bij mijn opa en oma, maar geen geld om een kast te kopen en alles is gefinancierd door mijn ouders en daarnaast voel ik mij nog

Wil je wat je wil omdat je het wil? Of wil je dát je het wil? Óf wil je dát je wil dat je het wil? Dat is allemaal net een beetje verschillend van elkaar. We willen dingen voor een bepaalde uitkomst, een resultaat, een imago of een gevoel. Maar wil je het echt, of wil je alleen het gevolg?

‘Wat wil je nou écht?’ Mijn coach kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee, ik vind zoveel leuk. Zoveel banen, zoveel landen, zoveel mensen. Zoveel keuze…’ Ik sla mijn ogen naar de grond.

‘Jij bent eigenlijk helemaal niet zo jong hè?’ was een vraag die ik laatst gesteld kreeg toen ik, by far, de jongste was. ‘Ik ben negentien,’ was mijn antwoord, bijna had ik er ‘hoor’ achteraan willen plakken, maar ik kon me nog net inhouden. &#8216;Oh, dat is toch wel een stuk jonger dan ik had gedacht.’ Verdwaasd bleef ik achter met een dubbel gevoel.

‘Is jouw vrouw ook zo droog?’ werd mij door een goede vriend als een slag bij heldere hemel gevraagd. ‘Ach ze kan soms wel leuk uit de hoek komen, maar een groot podium zit er volgens mij niet in,’ reageerde ik. ‘Nee lichamelijk bedoel ik,’ zei mijn vriend‘. ‘Oow daar heeft ze tal van vochtinbrengende zalfjes voor waar ze zich elke ochtend en avond volledig mee insmeert, dat moet dan even intrekken en dan trekt het weer allemaal strak, althans dat denkt ze,’ reageerde ik verd

Ik ben een onverbeterlijke leugenaar, wat mijn zoektocht in deze tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Op dit moment aarzel ik om het een andere naam te geven, wanneer krijg ik er genoeg van en zal ik ermee stoppen?

Het gevoel van veiligheid. De overheid speelt daar via de (multi-)media graag op in. Als mensen zich onveilig voelen, zijn ze geneigd beter te luisteren. Een zeker home security bedrijf legt het -zonder het zelf te weten waarschijnlijk- perfect uit: VOEL je veilig met… Want veiligheid is nooit gegarandeerd. Wat willen ze doen tegen een groep gewapende personen die zich een weg naar binnen schiet, of een binnenbrand waarbij het systeem onklaar kan raken en de deuren en ramen n