Max effect

Waar ik woon staat de televisie de hele dag aan op sport of actiefilms. De sport wordt langzaam een actiefilm, waarin het gaat om de mooie vrouwelijke atletische verschijningen of de testosteron bommen van mannen die alles geven om niet te verliezen. Er zit een vaag parallel tussen de vrouw die gered moet worden door de mannelijke held die alles op alles zet om niet te willen verliezen.

Ook wordt er de hele dag naar interviews gekeken over sporters, waarin interviewers het hebben over de prestaties of mogelijke prestatie die een belangrijke sporter gaat maken. Één van die belangrijker sporters is Max Verstappen.

Voor mij een onbegrijpelijke belangstelling waarin iedereen verzuipt. Al moet ik op voorhand wel eerlijk zijn dat massa sporten mij nooit echt iets hebben gedaan. Uiteraard zijn er finales van het Nederlands elftal, waar ik semi verplicht semi geïnteresseerd naar heb zitten kijken. Maar dat er mensen in het publiek of helaas bekenden van mij in tranen zijn omdat ze vervolgens hebben verloren, is een sentiment waar ik weinig bij voel.

Daarbij komt dat veel sporten als een cultureel product aanvoelen, waar zoveel merchandise en winst aan verbonden is, waardoor ik mij al een consument voel wanneer ik kijk. Ik word vraag, zij worden aanbod. Dit geldt dan ook voor het Max Effect.

Een sport die op voorhand al zoveel wordt uitgekauwd dat de winnaar al bekend is voordat je gaat kijken, tenzij er een uitzondering plaatsvindt. In mijn beleving kijken we allemaal naar een pre-gedetermineerd spelletje van rijke mensen dat de laatste tijd in ons voordeel uitvalt.

We hebben een racebaan aangelegd in Zandvoort, artiesten zoals André Rieu doen de intro en Emma Heesters brengt het publiek – met de rug toe – een ware serenade naar het Max Effect. Het publiek krijgt de befaamde reputatie van de oranje golf, wat massaal met kleine vlaggetjes zwaait, om als echte dienaars van de weerslag van het effect te dienen.

Het is denk ik de massa, de rijkdom, het idealisme, de blindheid, de afstand tussen de sporter en zijn publiek, de schijn van het belang, opium voor het volk en zo verder. Wat mij in deze specifieke sport zo op afstand houdt. De meerwaarde van het Max Effect is een gedetermineerde uitkomst waar massa’s afleiding in zoeken. Hoe beter je de taal spreekt van dat wat al is vastgelegd, hoe hoger jouw positie in de rangorde binnen de massa, waar we dan onze vlaggetjes op laten wapperen.

Het verbaast mij in die zin dat we op de groep ook naar Max kijken. Want in actiefilms is het nog spannend wie er gaat winnen, toch? Gelukkig zijn er nog de vrouwelijke atleten.