Tijd om te gaan leven

Dit keer ben ik al ruim een week voor de start van de Bike for Parkinson toertocht 2023 in Zuid-Limburg.We hebben vakantie en wandelen veel door de glooiende heuvels en bossen. Gecombineerd met het mooie zachte nazomerse weer geeft het aangename zachte zonlicht een haast surrealistische beleving. ‘Het buitenland gevoel in eigen land’, overdenk ik en we fietsen na het oversteken van een openbare weg weer zo’n typisch Zuid-Limburgse uitgesleten holle weg in. Of eigenlijk meer een natuurlijk pad, ontstaan door eeuwenlange erosie, regenwater en gebruik door mensen.

Hierdoor zijn er langzamerhand natuurlijke hellingen aan beide zijden ontstaan. Deze smalle paden ingesloten tussen beide kanten maken dat ik opeens in een andere wereld terecht kom, vergezeld door aangename verkoeling en stilte. Er is hier alleen zicht op het pad en verschillende tinten groen. Boven ons is afwisselend een strookje blauw te zien.

De vergezichten zijn ver weg en laten mij even met rust. Hier is een weelderige begroeiing van allerlei plantensoorten, struiken en bomen aan weerskanten. In deze ‘beneden natuur’ kom ik, door het ontbreken van de gebruikelijke overlaad aan indrukken, automatisch in een ontspannen sfeer en ben ik meer ‘uit mijn hoofd’.

‘Onze derde keer alweer’, realiseer ik mij en ik kijk boven gekomen over zo’n prachtig verstild ‘ansichtkaart’ vergezicht.

Hier in de stille weidsheid van de heuvels besef ik opeens een sluipend gevoel van onbehagen en ik kan er woorden aan geven. We gaan weer het fietsevenement ‘Bike for Parkinson’ beleven en ik besef de reden waarom we aan juist deze wielertocht meedoen.

Samen met onze familie en vrienden en al die andere fietsers fietsen we voor het goede doel; namelijk geld inzamelen voor onderzoek om Parkinson de wereld uit te krijgen. Daarnaast is het altijd heel gezellig, alleen wordt het op dit moment voor mij overschaduwd door sombere en verdrietige gedachten. ‘Hoeveel keer mogen en kunnen we dit nog met elkaar doen?’ vraag ik mij ongerust af.

Mijn broer heeft Parkinson en fietst nu nog goed. Eerder op de racefiets en ondertussen, gedicteerd door de Parkinson, op een Ebike toerfiets. Dit keer gaat hij meedoen met zijn allernieuwste Ebike met een lage instap, omdat het gevaar van vallen toeneemt.

Hoe mooi is het, dat hij hiermee mij impliciet op afstand even ‘de les leest’, omdat hij zich vooral richt op wat wel mogelijk is in plaats van zich een slachtoffer te voelen. ‘Dankjewel broer’, zeg ik in gedachten en voel me alweer een beetje beter.

Daarnaast weet ik als geen ander dat alle perceptie een projectie is van mijzelf. Ik, die zich daar op die heuvel in Zuid-Limburg even weemoedig en verdrietig voelt over alle mooie dingen die toch weer voorbij zullen gaan.

Het prachtige lied ‘Tijd om te gaan leven’ van Stef Bos speelt zich op het perfecte moment af, aangereikt vanuit de geheugenbank van mijn hoofd en raakt diep in mijn hart en ziel. ‘Het wordt weer een mooie dag met elkaar’, besluit ik.

‘Wat sta je daar nou weer te dromen jongen’, roept mijn vriendin lachend en koerst met haar vertrouwde glimlach richting diepte, naar beneden. Ik stap weer op mijn fiets en ga achter haar aan de heuvel af, vergezeld door het stralende september zonlicht. Het heerlijke gevoel van het naar beneden suizen wint het van de laatste ‘donkere wolken gedachten’.

‘Dankjewel Eddy, dankjewel Stef,’ fluister ik en concentreer mij vol op het moment.