What's in a name

In artistieke middens neemt men het graag serieus, kunst is namelijk geen spelletje. Met één uitzondering en de clue zit ‘m in de titel: Name-dropping. Vergelijk het gerust met achtjarigen die opscheppen over hun kennis van Pokémon figuren, maar dan ernstiger natuurlijk. Het komt erop neer om zoveel mogelijk namen van kunstenaars te kunnen noemen. Liefst zo obscuur mogelijk, want zelfs op de speelplaats ga je geen goede indruk maken als je enkel Pikachu kent.

Toen ik aan de Academie studeerde, hadden we allemaal van dit spel; ‘Name dropping,’ gehoord. Maar zoiets was niets voor hippe kunstenaars, dat was voor de strebers. Op de banken van het Hoger instituut, was dat net even anders. De eerste gastdocent die mijn atelier binnenviel, blijkbaar ooit zelf een minor celebrity geweest, liet mij meteen door de mand vallen. Mijn gestamel over Rembrandt en Andy Warhol had blijkbaar geen goede indruk gemaakt. Om dat te vieren was hij stante pede gaan rondbazuinen, dat ik geen haan kende in de hele kunstwereld. Ik had er nooit aan gedacht dat zoiets op punten stond. Mijn aandacht ging namelijk exclusief naar wat ik schilderde en waarmee. Wat de rest deed, nu of vroeger, kon mij eerlijk gezegd een worst wezen.

Bij de volgende quizmaster besloot ik het over een andere boeg te gooien. Daarbij maakte ik de grootste fout, die je in de kunstwereld kan maken: eerlijk zijn. De weerslag van die aanpak was nog erger dan mijn blijk van onkunde. Nu stond niet allen mijn reputatie, maar ook mijn plek aan het instituut op de helling. Hier moest dus dringend worden ingegrepen en wat volgde heeft de rest van mijn loopbaan beïnvloedt.

Twee of drie rondes later werd ik letterlijk op handen gedragen. Het nieuws verspreidde zich razendsnel dat ik over een haast magische kennis beschikte. Ik was op de hoogte van uiterst intieme details over het leven van talloze briljante, maar totaal onbekende kunstenaars. Uit elke discipline, over de continenten en eeuwen heen. De ontelbare verbaasde blikken van docent na docent, die telkens moeten toegeven dat ze ook van hem of haar nooit hadden gehoord, waren onbetaalbaar. Vooral omdat geen één van die kunstenaars ook echt bestond. De grootste grap was dat ze na een tijdje namen begonnen te herkennen en zich lovend uitspraken over het ingebeelde oeuvre. Toen heb ik besloten dat het kunstwereldje niks voor mij was, maar je weet wat ze zeggen. Je kan de man uit de bergen halen, maar de bergen niet uit de man.