De beste stuurlui… slapen in hun eigen bed

Het begint met een bevroren gezichtsuitdrukking. Daarna een lichte frons in het voorhoofd dat snel weer wegtrekt. Dan een afkeurend geluid vanuit de keel. Het eindigt altijd met de zin: ‘Is dat wel verstandig?’ Doordat ze het als vraag plaatsen, lijkt het alsof de uitkomst nog niet vaststaat. Maar eigenlijk weet ik al dat zij het dus niet verstandig vinden en dat er verandering in moet komen.

Al vanaf dat ik een klein meisje ben, is het de gewoonte van vrienden van mijn ouders om zich met de opvoeding van mij te bemoeien. Zeker de vrienden die zelf geen kinderen hebben, hebben hier nogal eens een handje van. Hoewel deze bemoeienissen over veel verschillende onderwerpen kunnen gaan (duimen, bedplassen, verjaardagspartijtjes, moeite met praten etc.) is er één voorbeeld dat ik graag wil toelichten.

Vroeger had ik een periode dat ik bang was voor het donker. Ik had ook een periode dat ik moeite had met slapen, dat wil zeggen: nachtmerries. En ik had een periode dat ik een soort lichte vorm van verlatingsangst had. Wat al deze periodes gemeen hadden, was dat ze ervoor zorgden dat ik bij mijn ouders in bed wilde slapen in plaats van in mijn eigen bed.

Hoewel mijn ouders dit helemaal niet erg vonden, hoorde ik op latere leeftijd dat de vrienden van mijn ouders hier wel problemen mee hadden. Volgens hen zou het onverstandig zijn als ik, wanneer ik een ouder kind ben, nog bij mijn ouders in bed slaap.

Waarom? Omdat ik te afhankelijk zou worden van mijn ouders. Ik was al groot en oud en dus mocht ik niet meer in het ouderlijk bed slapen.

Mijn moeder vertelde laatst dat ze een collega heeft wiens kind ook soms bij haar in bed slaapt. Deze collega maakt zich zorgen of ze wel een goede moeder is. Ook mijn ouders hebben zich vroeger, aan het begin, afgevraagd of ze er wel juist aan deden, voornamelijk omdat iedereen het ze afraadden. Ik kan, en mijn ouders ook, alleen maar zeggen dat het juist helemaal niet erg is als je het vertrouwen zoekt bij een vader of moeder. Het toont aan dat je een diepe, liefdevolle band met ze hebt.

Toch heb ook ik me hier een lange tijd voor geschaamd. Vooral in de periode dat het zich afspeelde. Toch weet ik nu wel beter. In een slechtere periode heb ik liefde en vertrouwen gezocht bij de twee mensen die het meest voor mij betekenen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik die tijd beter doorkwam. De mensen die zich ermee bemoeiden stonden aan wal en dachten te kunnen oordelen over een situatie waarin ze zich niet begeven.

Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Inmiddels slaap ik al heel lang niet meer bij mijn ouders en ik ben erg gesteld op mijn eigen bed met lekker veel ruimte.