Fabrieksinstellingen

Een relatie eindigt niet zomaar. Daar ging veel praten, piekeren en huilen aan vooraf. Relatietherapie in diverse vormen in de hoop dat datgene wat kwijt was weer teruggevonden werd. Het mocht niet baten.

Tussen besluit en uitvoering om te gaan scheiden had ik heel veel, vooral praktische dingen, uitgedacht. Ik wist prima waar ik wel en niet wilde wonen. Wat ik daar aan uit wilde geven. Een nieuw weekschema met de verdeling werken, sporten en andere hobby’s lag klaar. Maar hoe het daadwerkelijk zou zijn om alleen te zijn wist ik natuurlijk niet.

Alleen zijn na een scheiding is anders ‘alleen’ dan een paar dagen in je uppie op vakantie of alleen thuisblijven als de ander een paar dagen weg is. Je spreekt elkaar af en toe en je weet dat je weer bij elkaar komt en dan je wederzijdse ervaringen kan delen. Dat is een open deur van jewelste, maar het ervaren is dan weer andere koek.. Ik zal eerlijk zijn. Ik heb het onderschat.

Het is voor mij niet nieuw om alleen te zijn. En zeg nou eerlijk; toen redde ik het toch ook prima? En dat klopt ook. Ik red mij ook wel. Alleen was die laatste keer wel bijna 25 jaar geleden.

Andere tijden. Een totaal ander leven. Andere ik. Wie ben ik eigenlijk als ik alleen ben? ‘Terug naar fabrieksinstellingen,’ zei een vriendin. Alsof je een nieuwe telefoon hebt en alle apps opnieuw moet beoordelen; welke gebruik ik en welke niet. Welke beltoon past bij mij. Of helemaal geen beltoon?

Sindsdien dwarrelt die opmerking als een mantra rondjes door mijn hoofd. Mijzelf opnieuw uitvinden, zo noemde ik het zelf een aantal weken eerder.

Wie was ik ook alweer? Als ik even geen moeder ben. Als ik niet ‘de partner van’ ben. Als ik geen coördinator van de thuis BV ben. Als ik met niemand rekening houd? Hoef te houden? ‘Ga je nog iets leuks doen dit weekend?’ Ehh, geen idee. Wat vind ik eigenlijk leuk om te doen? In het weekend. Alleen.

Zo’n simpele en onschuldige vraag zet mij enorm aan het denken.

De vraagsteller heeft geen idee wat hij teweegbrengt. Gewoon een standaard “het is vrijdag en je staat bij de koffiemachine” vraag. Terug naar fabrieksinstellingen.

Ga ik tv kijken of radio luisteren? Of ga ik een eind fietsen? Hoe vul ik mijn vakantie in, als je erg gericht bent op anderen en kijkt naar wat een ander nodig heeft en zorgt dat diegene het goed heeft? Je weet op een bepaald moment niet goed meer wat je zelf nodig hebt.

Zelfs als ik tv zit te kijken of radio aan het luisteren ben, hoor ik in gedachten nog wat de ander hierop zou zeggen. Dat is logisch na zoveel jaar, maar wat vind ik eigenlijk zelf?

Als ik andere mensen ontmoet, moet ik moeite doen om zèlf te kijken en te voelen. In plaats van bijna te kunnen horen wat mijn partner hier en nu zou zeggen. Wat vind ík hiervan? Terug naar fabrieksinstellingen.

Ik gun mijzelf de tijd en de rust om dat uit te vinden. Om ook daarin te vallen en weer op te staan.

En misschien moet ik, in de geest van de huidige situatie, mijn telefoon ook maar gewoon terugzetten naar fabrieksinstellingen.