Jongen, Marnixstraat/Rozengracht

Foto:  Sonja van der Woude-Veldhuizen

Hoek Rozengracht/Marnixstraat. Ik ben met Niels in de bakfiets onderweg naar huis. Het stoplicht staat op rood. Naast ons stopt een jongen van een jaar of 25. Ook hij is op de fiets. Hij ziet er niet goed uit; bleek, mager, viezige kleding en hij rijdt op een fiets die bijna uit elkaar valt. Hij vraagt me of ik weet waar de Westerstraat is. ‘Rechtdoor,’ zeg ik ‘en dan verderop naar rechts, bij het Marnixbad.’

‘Dank je wel’, zegt hij en lacht naar me. Dan kijkt hij naar Niels. ‘Zo, zit jij lekker jongen? En mama maar fietsen he?’ zegt hij tegen hem. Niels lacht zijn kenmerkende verlegen lachje en zegt niks.

De jongen wordt gebeld. Hij komt eraan, zegt hij in zijn telefoon. Een minuut! ‘Nou, wel vier minuten,’ fluister ik. Ik wil hem niet storen tijdens het telefoongesprek, maar wil ook niet dat degene die op hem wacht valse verwachtingen heeft. Hij ziet er zo kwetsbaar uit, straks wordt iemand nog boos op hem omdat hij te laat is gekomen. De jongen is klaar met het gesprek en verontschuldigt zich. ‘Niet netjes om een echt gesprek te onderbreken voor een telefoontje,’ zegt hij tegen me. ‘Geeft toch niks,’ lach ik.

Het valt ons tegelijkertijd op dat we hier nu al een tijdje staan en het stoplicht nog steeds op rood staat. We zullen door rood moeten, als we de overkant van de straat nog willen bereiken.

‘Jij blijft hier nog even staan,’ zegt de jongen. ‘Ik fiets voor jullie uit en stop midden op de weg, zodat jullie veilig kunnen oversteken.’ Ik wil protesteren, want zo veilig lijkt dit plan mij niet, maar ik vind het zo’n lief voorstel, dat ik uit de grond van mijn hart ‘dank je wel!’ zeg.

Zo gezegd, zo gedaan. De jongen fietst naar het midden van het kruispunt, stopt, houdt zijn armen wijd om het – van alle kanten komende – verkeer aan te geven dat het moet stoppen. Ik fiets veilig naar de overkant. Als hij me even later inhaalt, roept hij vrolijk gedag en fietst snel door naar zijn afspraak in de Westerstraat.