Onder de eindeloze stapel was die ik nonchalant op de eettafel heb gegooid om uit te gaan sorteren, voel ik mijn telefoon trillen. Een vriendin. Ze vraagt met puberaal en bijna hysterisch enthousiasme of ik mee de wedstrijd van het Nederlands elftal ga kijken in de plaatselijke kroeg, en voegt daar op bijna dwingende toon aan toe dat ik vooral iets oranjes aan moet trekken. Ik zucht en denk snel na over een goede smoes.

Natuurlijk mag je huilen als je net de diagnose kanker hebt gekregen, dat is een heel normale reactie. Maar er zijn mensen die voortdurend blijven zuchten, kreunen en steunen.

Het is een prachtige avond in de zomer. Weinig wind, een lekkere temperatuur, kortom ideaal voor een mooie tocht op de racefiets. Ik kleed me om en na een vluchtige kus nemen we afscheid. Zij gaat zingen met haar vriendinnen en ik wil een 2 uur durende fietstocht maken. Vanuit mijn woonplaats fiets ik over een lange buitenweg in de Achterhoek.

Nog niet zo lang geleden voorspelde ik het al in mijn column ‘Lemmingen’. Niet omdat ik op schouderklopjes zit te wachten, maar alleen om nog wat anders aan de kaak te stellen, kom ik er nog even op terug.

Dit keer ben ik al ruim een week voor de start van de Bike for Parkinson toertocht 2023 in Zuid-Limburg. Samen met onze familie en vrienden en al die andere fietsers fietsen we voor het goede doel; namelijk geld inzamelen voor onderzoek om Parkinson de wereld uit te krijgen.Mijn broer heeft Parkinson en fietst nu nog goed. Eerder op de racefiets en ondertussen, gedicteerd door de Parkinson, op een Ebike toerfiets.

<p>Waar ik woon staat de televisie de hele dag aan op sport of actiefilms. De sport wordt langzaam een actiefilm, waarin het gaat om de mooie vrouwelijke atletische verschijningen of de testosteron bommen van mannen die alles geven om niet te verliezen. Er zit een vaag parallel tussen de vrouw die gered moet worden door de mannelijke held die alles op alles zet om niet te willen verliezen.</p>

Goed, koffie- en voedertijd in the gym. De jongedame aan tafel kijkt op van haar trainingsschema. En ik ben de beroerdste niet als het gaat om een belangeloos potje chit chatten. Die melding moet ik toch es van mijn voorhoofd vegen, maar voor nu ben ik te laat; onze blikken hebben elkaar al vriendelijk glimlachend ontmoet.

Het is rustig aan het voetbalfront. In politieke termen zou je spreken van een zomerreces, maar in het voetbal duurt dat in ieder geval niet zo lang. De voetbalwereld staat eigenlijk nooit stil, want er is altijd wel een opzienbarende transfer van een speler die naar de zandbak van Saoedi-Arabië vertrekt omdat het zo’n mooie sportieve uitdaging is en het daar allemaal zo goed geregeld is.

Nou is er dus één beroemdheid die ik graag door een roze bril beoordeel (voor wie mij nog niet kent, dat is voetballer Hakim Z.). Het liefst een zuurstokroze. Volgens sommigen Facebookvrienden tot vervelens toe en dat snap ik hoor. Anderzijds vind ik ook wel es iets van jouw ongeloofwaardige ‘love my life/happy together/kijk es hoe geweldig mijn kinderen zijn’- berichtgeving op de Socials. En ik vind je nog steeds aardig.

Ja hoor, heb ik weer! Gillend gek van mijn zoveelste slaande ruzie met een weigerachtig Viaplay zit ik tot aan de nok toe getergd op mijn toetsenbord te rammen. ‘Stelletje kutcriminelen, ik wil gewoon een potje voetbal terugkijken, zo ingewikkeld kan dat niet zijn toch?! Dat is waar ik jullie 16 euri per maand voor dok, remember?!'

Goed, ik had al eens verteld over mijn fan. Wat heet, in geuren en kleuren zelfs. Man man man, wat was ik overtuigd van mezelf en mijn status. Ik was tenslotte iemands ‘reason to live.’ Althans, dat dacht ik. Mijn hart is namelijk wel een beetje gebroken nu...

Heel Nederland spreekt er schande van; Tijdens de wedstrijd van afgelopen woensdag gooide een, hoogstwaarschijnlijk doorgesnoven type, een aansteker richting het veld, die per toeval op een speler belandde.

Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

‘Echt hoor, het is tijd om volwassen te worden,’ aldus mijn collega instructrice. Het is zaterdagochtend, aan de koffietafel bij de sportschool. Ik knik en lach er niet eens bij. Ben het verdomme roerend met haar eens, we zitten in hetzelfde schuitje. De jonge fitnessinstructeur tegenover ons, nog geeneens 30, kijkt niet op van zijn telefoon. Waarom zou hij ook, dit gesprek gaat hem boven de pet, hij is nog niet zover.

Wordt nog wat, volgende week maandag. In wat voor een ravijn komen we terecht met z’n allen? Waar moeten we ons dan druk over gaan maken? Het WK is namelijk afgelopen.Maandag, de dag nadat Marokko op sensationele wijze de wereldbeker voor de neus van Argentinië wegkaapte.

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

En dan zit zo’n voetbaltrainer in de dugout en zegt iets tegen z’n assistent, terwijl hij z’n hand voor de mond houdt. Is het z’n slechte adem? Gisterenavond te lang doorgezakt en nog sterk riekend naar alcoholische versnaperingen? Of zijn z’n voortanden getrokken? Neen, niets van dat alles.

Het aantal zaadcellen in sperma is in minder dan vijftig jaar met 62 procent gedaald, melden Israëlitische onderzoekers. Volgens de wetenschappers gaan alle alarmbellen af over de mannelijke vruchtbaarheid en de mannelijke gezondheid in het algemeen.

Een ander sneu voorbeeld was de voetballer van PEC Zwolle, die twee decennia terug (oké, toen heette het FC Zwolle) regelmatig vieze overtredingen maakte tijdens mijn fitnessdiensten. Er was geen bal in de buurt, hij speelde puur op de vrouw. Ondergetekende was de klos.

Kijk, hier hou ik dus niet zo van. De stamtafel in de sportschool is bezet, net wanneer ik aan mijn ochtend break toe ben. Er zitten nota bene bejaarden aan. Met koffie en koekjes. Vier stuks. Bejaarden.Bejaard als in ‘ouder dan 80’, als in ‘vrije tijd genoeg.’ Nou ben ik iemand met verdomd weinig vastomlijnde plannen, maar mijn ‘#metime momentje’ zie ik niet graag doorkruist.