Stel nu dat we het woord ‘muur’ vervangen door ‘klimaat’. Onwetendheid is in beide gevallen niet eens het grootste probleem, we zien allemaal hoe de ‘muur’ eraan toe is. Het probleem is dat de meesten denken dat die nog lang genoeg zal blijven staan; ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Want muren zijn hard. Helaas zijn gewoontes harder.

Tuurlijk, een ex is niet voor niks een ex. Maar op een bepaalde manier ben ik dol op mijn exen. Ik kan altijd bij ze terecht, ze vinden namelijk niks raar. Zelfs mij niet.<br /> Met name die ene gekke ex en ik hebben dat soms. Dan is het weer zover. Wat is dan weer zover? En hoever is dat dan? Dat weten wij ook niet precies, maar we snappen elkaar.

Geloof me vrij, ik zeg dit niet lichtzinnig. In tegendeel, het uitspreken alleen al valt me zwaar.<br /> Ik ben namelijk ‘geboren’ in de Academie, of toch zo goed als. Mijn vader werkte daar als drukker en ik zette er mijn eerste stapjes. Op de resten papier, die naast de snijmachine lagen, maakte ik mijn eerste tekeningen. En het ‘hoofd’ van de Heidelberg drukpers was mijn eerste antagonist, later zijn we goede vrienden geworden.

Tegen twaalven is het weer een kakefonische drukte bij de broodjesafdeling van de Jumbo. Tuurlijk, de scholen zijn begonnen, dus het jongvolk mag zich bij wijze van lunch weer tegoed doen aan vezelarme ham/kaas croissants en andere onduidelijke vetophopingen die in de verste verte niet terug te vinden zijn in de stamboom van het geslacht brood.

Ik ben opgegroeid in een tijd dat linkshandigheid moest worden uitgeroeid en dat men er in het onderwijs, waarvan we nu zeggen dat het...

In ons gejaagde leven worden we vaak meegesleurd door de stroom van verantwoordelijkheid, prestatiedrang en de constante zoektocht naar meer.<br /> Te midden van deze hectiek vergeten we soms het wonder van het moment te omarmen, de schoonheid van het alledaagse te waarderen en het geschenk van dankbaarheid te ontdekken.

Het weekend uitpilsen in het zondagavondzonnetje op een terrasje in de stad, pal naast drie heren van middelbare leeftijd, die het luidkeels naar de zin hebben. De ene bulderende lachstuip na de andere, heb je mij te pakken. Slap ouwehoeren volgens grootmoeders recept: Elke passant van commentaar voorzien.

Het is een hardnekkig misverstand dat Vincent Van Gogh zijn leven in armoede heeft gesleten. In tegenstelling tot veel van zijn beroemde collega’s woonde hij niet in een kasteel, maar op gehuurde kamers en moest hij zijn absint vaak rechtstreeks uit de fles drinken.

Met een licht gevoel in mijn hoofd plof ik neer in mijn vliegtuigstoel. In de diepste krochten van mijn lichaam bevindt zich zweet. Een hittegolf in Italië, waar het standaard al zo’n 28 graden is, wie verzint dit nou? (‘Klimaatverandering natuurlijk!’ Antwoordt mijn woke Generatie Z-brein meteen. Maar op dit moment kan ik er &#8211; naast een tia van de hitte &#8211; even geen existentiële crisis bij hebben, dus onderdruk ik deze gedachte).

"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"