Een bootje met gids dommelt over een watertje tussen Wijk bij Duurstede en Cothen. Mijn zusje, nichtje Juul, moeders en ik dommelen mee. Niet alleen, het is geen privé boot.<br /> Op de kade staat een Roze Regenjas mevrouw en later zit ze bij ons in het bootje. Ze zoekt aandacht; zoeken wordt al snel eisen. Ze weet alles van de boot tot de lak aan toe. De gids wil graag beginnen, maar zij niet eindigen.

Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk, maar die had dan ook geen tovermand, waar je vuile kleren in gooide die dan twee dagen later gewassen en gestreken terug in de kast lagen.

<p>Waar ik woon staat de televisie de hele dag aan op sport of actiefilms. De sport wordt langzaam een actiefilm, waarin het gaat om de mooie vrouwelijke atletische verschijningen of de testosteron bommen van mannen die alles geven om niet te verliezen. Er zit een vaag parallel tussen de vrouw die gered moet worden door de mannelijke held die alles op alles zet om niet te willen verliezen.</p>

Ze komt uit de Bloemstraat gelopen, kijkt me aan en vraagt of het maandag is. Ik antwoord haar dat het dinsdag is. ‘Oh, dinsdag alweer’, zegt ze. Ze loopt naar me toe en vertelt dat haar huisarts tegen vluchtelingen is en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Maar dat ze al 82 is en niet meer zo makkelijk van huisarts kan veranderen. Ik beaam dat het vreselijk is dat haar huisarts tegen vluchtelingen is. ‘Luister’, zegt ze, ‘hoor je ze? Al die mensen die nu aan het schreeuwen zij

‘Als je van je hobby je werk maakt, wat doe je dan in je vrije tijd?’ Als ik iemand vertel over mijn ambitie om van kunst mijn beroep te maken, is dat één van de vragen die dan soms word gesteld. Ik heb nochtans genoeg interesses, om er minstens één van om te zetten naar iets wat brood op de plank brengt. De kans dat ik dan na mijn dagtaak tegen de muren ga lopen, is in ieder geval erg klein.

‘Schijnt het zonnetje eindelijk een keer lekker, ben je heerlijk in je tuintje aan het werk, komt er weer zo’n ouwe gek langs op zo’n brommer met van die brullende uitlaten,’ zei mijn buurman toen ik thuis kwam. ‘Lawaaiterreur is het en ze moeten het verbieden.’ Dat hij met z’n grote bek en z’n kettingzaag op dat moment meer kabaal maakte dan ik, schoof hij gemakshalve even van zich af.

Hoek Rozengracht/Marnixstraat. Ik ben met Niels in de bakfiets onderweg naar huis. Het stoplicht staat op rood. Naast ons stopt een jongen van een jaar of 25. Ook hij is op de fiets. Hij ziet er niet goed uit; bleek, mager, viezige kleding en hij rijdt op een fiets die bijna uit elkaar valt. Hij vraagt me of ik weet waar de Westerstraat is. ‘Rechtdoor,’ zeg ik ‘en dan verderop naar rechts, bij het Marnixbad.'

Toen ik bijna een jaar terug als vrijwilligster bij de bibliotheek begon, besloot ik over twee onderwerpen niet te gaan praten. Niet over mijn schrijfactiviteiten en niet over mijn ziekte. Ik ben hier immers om wat goeds voor een ander te doen en niet om het over mijn eigen lusten en lasten te hebben. Of het gelukt is?

Misschien ken je Cupido. Hij is de Griekse God van de liefde en verlangen. Ook wel Amor, of Eros genoemd. Het valt mij op dat er meestal over hem in de voltooid verleden tijd gesproken wordt. Zijn levenswerk is om liefdespijlen af te schieten op mensen, om ze letterlijk in het hart te raken. Dit heeft zeker ook positieve gevolgen, alleen blijkt dat verliefdheid en verlangen uiteindelijk niet de beste oplossing is voor een harmonieus leven en dus vrede.

Iedereen in mijn directe omgeving weet inmiddels wel dat ik als vrijwilligster in de Venlose stadsbibliotheek werk. Ook veel anderen weten dat trouwens, omdat ik harder ga praten als ik ergens erg enthousiast over ben. Sorry!