Vandaag, 1 juli, vieren wij Keti Koti, de afschaffing van de slavernij. Het is goed om zo af en toe stil te staan bij gebeurtenissen uit...

Ik kan hun hersenen horen kraken. Gefronste gezichtjes en hard schrijvende handen is wat ik zie van achter mijn bureautje in het grote lokaal. “Het is bijna pauze, de laatste loodjes jongens,” zeg ik om in mijn ogen de pijn een beetje te verzachten. Ik krijg een aantal dode blikken terug, maar het blijft doodstil. Wat ongemakkelijk eigenlijk.

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.

Toen ik de leeftijd van zestien jaar bereikte, naar de mening van mijn ouders genoeg lol op school had gemaakt en daartegenover nauwelijks aanwijsbaar resultaat had neergezet, werd voor mij een werkplekje gevonden op de afdeling advertentie-incasso van N.V. Dagblad Het Parool te Amsterdam.

Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 14 dagen lang.

In Finland is een saunabezoek bijna net zo gewoon als poepen en er zijn genoeg Finnen die er dagelijks gebruik van maken. Op een bevolking van 5,5 miljoen Finnen zijn er naar schatting 3 miljoen sauna’s. Je vindt ze daar dus makkelijker dan bij ons een kapperszaak en dat is al niet zo lastig. Het is in Nederland de branche met de meeste aanbiedingspunten, bijna 13000 stuks.

<p>In maart 2022 ontdek ik, midden in de nacht, een enorme schijf in mijn borst. Het googlen stelt me gerust: bij borstkanker lees ik alleen verhalen over knobbeltjes. Nou, dit is geen knobbeltje, dit is een megaschijf. Opgelucht ga ik weer slapen maar voor de zekerheid maak ik de dag erna wel een afspraak bij de huisarts.</p>

Ik ga maar even voorbij aan mijn ergernis dat alles wat in goed Nederlands zou kunnen worden uitgedrukt, tegenwoordig in het Engels moet. Het is een vorm van interessantdoenerij waar ik bulten van krijg en potten zalf voor nodig heb. De overtreffende trap van dit fenomeen is dat het ook nog eens afgekort wordt, en de zalf uiteindelijk niet meer helpt…. Dat ik die strijd ga verliezen is duidelijk, maar het valt me zwaar. Soms dringt er zich daarom nog een stuiptrekking op, dez

Ik vind het zelf ook best raar. En het lijkt alleen maar erger te zijn geworden sinds ik zelf in het ziekenhuis lag; de wens om voor het slapen gaan nog snel even op tv te zien hoe anderen lijden.

Een auto die midden in de nacht de straat uit rijdt. Niets bijzonders, behalve dan dat de bestuurder van diezelfde auto, mijn hart meeneemt.