Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’.

Toen dochterlief deze titel las, dacht ze dat ik mijn recept voor aardappelsoep in de spotlight ging zetten. Het idee alleen was voldoende, om het hele gezin een slappe lach te bezorgen.

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Eens in de zoveel tijd is het weer zo’n dag. Zo’n dag waarvan ik zenuwachtig word, maar soms ook opgewonden. Waarvan ik niet goed weet wat me te wachten staat maar waarover ik, als ik alles goed geregeld heb, gelukkig ook nog wat controle uit kan oefenen.

Hoewel ik er 100% één van ben, kijk ik soms met verbazing naar anderen van mijn soortgenoten. Staan met honderden op en aan elkaar tijdens voetbalwedstrijden en noemen zich dan ‘de harde kern’. De harde kern van de supporters van een voetbalclub. En wat doe je dan op zo’n wedstrijddag? Dan ga je tekeer als een dwaas, mept in op andere supporters en beveiligers en daarna ga je naar huis om daar de kinderen naar bed te brengen en de vuilnisbak buiten te zetten.

Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.<br /> Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit &#8216;s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!

Het is zaterdagmorgen. Buiten is het grauw en het regent, maar op mijn keukentafel ligt de krant en het koffiezetapparaat produceert, naast een hoop herrie, een heerlijk bakkie troost. De broodjes zijn vers en de geur van dat vers gebakken brood maakt dat het een geluksmomentje is. Jazeker, ik kan daar van genieten.

De dorpsgek is een wel zeer denigrerende naam voor een dorpsfiguur die zowel excentriek is en als zonderling wordt beschouwd. Joshua is zo’n persoon die zich niet schikt naar alle gedragsnormen die als ‘normaal’ worden bestempeld. Hij woont samen met zijn broer in het ouderlijk huis en rijdt dagelijks op zijn bakfiets door het dorp; soms zelfs daarbuiten.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.