In artistieke middens neemt men het graag serieus, kunst is namelijk geen spelletje. Met één uitzondering en de clue zit ‘m in de titel: Name-dropping. Vergelijk het gerust met achtjarigen die opscheppen over hun kennis van Pokémon figuren, maar dan ernstiger natuurlijk. Het komt erop neer om zoveel mogelijk namen van kunstenaars te kunnen noemen. Liefst zo obscuur mogelijk, want zelfs op de speelplaats ga je geen goede indruk maken als je enkel Pikachu kent.

Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen e

‘Wat wil je nou écht?’ Mijn coach kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee, ik vind zoveel leuk. Zoveel banen, zoveel landen, zoveel mensen. Zoveel keuze…’ Ik sla mijn ogen naar de grond.

‘Jij bent eigenlijk helemaal niet zo jong hè?’ was een vraag die ik laatst gesteld kreeg toen ik, by far, de jongste was. ‘Ik ben negentien,’ was mijn antwoord, bijna had ik er ‘hoor’ achteraan willen plakken, maar ik kon me nog net inhouden. ‘Oh, dat is toch wel een stuk jonger dan ik had gedacht.’ Verdwaasd bleef ik achter met een dubbel gevoel.

Ik weet niet of jullie het ook in de gaten hebben, maar de zwarte Pieten functioneren dit jaar veel beter dan de afgelopen jaren. De professionaliteit straalt er vanaf.<br /> Je ziet het in de vlotte en lieve benadering van onze kinderen. Ze hebben hun vriendjes-Piet weer terug. Er wordt weer professioneel gestrooid. De schoorstenen worden weer gebruikt. En de pakjes worden stipt op tijd bezorgd.

Duizenden jaren lang en dat tot ongeveer het einde van de jaren tachtig, was het relatief eenvoudig om de lokale dorpsgek te herkennen. Dat was namelijk diegene die tegen zichzelf liep te praten en af en toe in zijn pyjama de straat op ging. Toen kwam daar plotseling een einde aan. Niet dat de transformatie in één keer gebeurde, maar de eerste stap was wel een kantelpunt. Plots zagen we schijnbaar gewone mensen, geanimeerde gesprekken voeren met onzichtbare partners. Weer een

Hallo en welkom bij mijn spreekbeurt. Vandaag ga ik uitleggen waarom mijn nieuwe idee voor Sinterklaas een gat in de markt is. Maar om de herziende versie zo goed mogelijk aan u te verkopen, moet ik eerst even beginnen bij alle weerstand en kritiek.

Het is zondagmiddag 17 november en ik zit gezellig urenlang met vriendin G. op de bank thee te drinken en bij te kletsen. ‘Moet jij eigenlijk niet naar de intocht van Sinterklaas met de kinderen?’ vraagt ze me tussendoor. En tot mijn verrassing raak ik een beetje geëmotioneerd van haar vraag. ‘Nee, wij gaan niet meer naar de intocht’, zeg ik haar. ‘Twee jaar geleden was de laatste keer.’

‘Is jouw vrouw ook zo droog?’ werd mij door een goede vriend als een slag bij heldere hemel gevraagd. ‘Ach ze kan soms wel leuk uit de hoek komen, maar een groot podium zit er volgens mij niet in,’ reageerde ik. ‘Nee lichamelijk bedoel ik,’ zei mijn vriend‘. ‘Oow daar heeft ze tal van vochtinbrengende zalfjes voor waar ze zich elke ochtend en avond volledig mee insmeert, dat moet dan even intrekken en dan trekt het weer allemaal strak, althans dat denkt ze,’ reageerde ik verd

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.