….maken stinkende wonden. Volgens mij een waarheid als een koe. Ondanks de zalvende woorden van allerlei omhooggevallen wetenschappelijke logen die zich koesteren aan de warmte van een spotlicht in de hoop op enige aandacht en erkenning. Sodemieter nou toch eens op met al die binnengegraaide kennis dat zo nodig geëxposeerd moet worden en dan vooral nog ter eer en meerdere glorie van vooral jezelf als één of andere psycholoog, criminoloog, deskundoloog of welke ander loog dan

Wat zou jij kiezen: Satans poorten, of toch seks met Andries Knevel? Brigitte Kaandorp weet het in ieder geval kraakhelder te verwoorden: “Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen, dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen”. Uiteraard begeleid door lieflijk ukelelegetokkel.

Ze noemen mij wel es een dramaqueen. Wie ‘ze’ zijn weet ik niet eens precies, maar het zijn er sowieso twee. Ik heb namelijk een keer per ongeluk staan luistervinken in het trapgat, terwijl vriendlief beneden liep te telefoneren met iemand die hij kennelijk vertrouwde. Abusievelijk ving ik de volgende gespreksflarden op ‘Ja, het gaat al wat beter met m’n meisje hoor…, maar je hebt wel gelijk, ze is inderdaad wat een dramaqueen…’

<p>Is het je al opgevallen? De tegenstelling tussen jong en oud in onze samenleving? Als je jong bent, nou ja, wat is jong, heb je er dan al bij stilgestaan hoe het zou zijn binnen enkele jaren?Toen ik 40 was, haalde ik mijn schouders op bij de uitspraak van mijn baas dat iedereen boven de 70 best euthanasie kon aanvragen. Ze choqueerde en schoffeerde, maar ik stond er verder niet bij stil. Het leven ging zijn gangetje, en ik was nog lang geen 70.</p>

Recentelijk las ik The Myth of Sisyphus and Other Essays van Albert Camus. Camus begint hierin met een uitwerking van zijn gedachtengoed over zelfmoord en de zin van het leven, om uiteindelijk te komen tot de mogelijkheid dat er aanvaard moet worden dat het leven geen zin heeft en dat we ons neer zouden moeten leggen bij het absurde van het bestaan.

Tja. Personeelsfeestjes. Ze brengen je soms op plekken die je zelf, uit het oogpunt van ‘goede smaak’ bijvoorbeeld, ongemoeid zou laten. Zo vond ik mijzelf vorige week zaterdag terug in de Goliath, ergens in het Flevose Walibi. Was nog maar koud binnen, maar het was een typisch gevalletje ‘nu of nooit.’ Eerst wilde ik me door de misselijkmakende attracties heen bijten voordat ik spijt zou krijgen, of bier ging drinken.

Keuzestress heb je. Ernstig. Je wil je interieur weer eens opleuken, dat is immers al weer zéker twee jaar hetzelfde. Maar in welke kleur? Bij de bouwmarkt hebben ze zo&#8217;n prachtige kast vol met kleurstaaltjes. Je wordt er gewoon hebberig van. Prachtige namen hebben ze ook, Sweet Embrace, Airy Foliage, Singing Sand, je zou ze alleen daarom al op je muur willen smeren.

Tijdens een uitvaart vliegen de superlatieven je vaak om de oren. Eigenlijk is het één grote commercial die ervoor lijkt te moeten zorgen dat de overledene een eersterangs plekje in de hemel krijgt. Er worden flink wat tranen weggepinkt, want er is opnieuw een supermens gestorven. En altijd (veel) te vroeg!

Hij staarde me aan op een dinsdagochtend. Met een pak custard in mijn hand staarde ik terug. Ik stond op het punt om het overjarige meel in de groenbak te gooien, en daar zat hij (of zij) onderin, tussen een klokhuis en een paar stengels tulp. Als ik het pak hier leeg zou schudden, zou de primeur van een witte poederkikker voor Winterswijk zijn. ‘Nee’, besloot ik.

Onderweg naar Cityfit in de Assendorperstraat zie ik één van mijn vaste yoga deelneemsters lopen. Een lieve, spontane vrouw, immer kleurrijk gekleed met vandaag zelfs een leuk puntmutsje op.<br /> ’Hé hé, waar moet dat heen?’ probeer ik lollig.<br /> ‘Nou, dat vraag ik me dus ook af na die verkiezingsuitslag.’ Sommige mensen zijn net wat bijdehanter dan ik op de vroege ochtend. Hou ik van. We verbazen ons samen nog een poosje verder en concluderen dat er tussen al die PVV ste