Hij staarde me aan op een dinsdagochtend. Met een pak custard in mijn hand staarde ik terug.

Festivaltip 1: ‘Koffie en alcohol zijn ‘s ochtends je beste vriend als je ontwaakt in je tentje’.

Voor een bananenmilkshake kun je me overdag en ‘s nachts wakker maken. Maar sinds mijn hardlooproutine nogal abrupt eindigde in een blessure kan ik me dat niet meer zo vaak permitteren. Dus ik klopte aan bij de sportschool en verheugde me al op mijn toekomstige atletische figuur.

Wist je dat er in Nederland bureaus zijn waar je diploma's kunt kopen?

Als 60-jarige krijg ik weer feestelijke post van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Of ik weer een uitstrijkje wil laten maken. Ik haat uitstrijkjes láten maken, dus kies voor het alternatief ‘zelftest.’ Die lijkt qua uitvoering op een coronatest al stop je het wattenstaafje hierbij niet in je neus. Helaas blijkt een paar weken later uit deze zelftest dat ik HPV heb. Aangezien dat heel soms in baarmoederhalskanker ontaardt en ik geen zin heb in twee kan

Onlangs was ik van een afstand getuige van een vechtpartij. Nabij een uitgaansgelegenheid werd een meisje in elkaar geslagen. ‘Wat moest ik doen,’ vroeg ik mij af; alle verhalen van door drank en drugs gek geworden jongeren, steekpartijen, kopschoppers opkomend in mijn gedachten.

Mijn ouders. Ze waren er altijd. Vanzelfsprekend voor mij als kind, maar ook voor mij als volwassen vrouw. Tot die vanzelfsprekendheid werd weggerukt, omgezet naar ongeloof, verdriet, en zelfs paniek en angst voor de realiteit. Ik had het al aan de voortekenen kunnen zien, want overal waar ik de afgelopen jaren om me heen had gekeken werd ik geconfronteerd met het getal 23. En so it was; 2023 was het jaar dat ik mijn beide, oh zo geliefde ouders, verloor. Precies 100 dagen na

Een zaterdagavondje thuis, niks mis mee. Een keer wat anders dan die eeuwige kroegprikkels. Trouwens, we hebben bezoek, een oud collega van vriendlief met z’n vrouw. De beste jongen maakte enkele jaren terug een carrièreswitch naar de vloerenleggerij.

Gezellig thuis zittend op de bank met mijn neus in een boek of bezig met een kruiswoordpuzzel kijk ik af en toe naar de overkant van de huiskamer waar onze cavia’s tevreden knorrend rondscharrelen in hun privéstulpje. Een flinke gaap, de poten uitgestrekt, liggend op hun eersteklas hoogpolig tapijt. Koffie voor mij, een wortel voor hen. Wat een huiselijk geluk!

Krijg er maar moeilijk genoeg van, dat zonnetje. Verdomd weinig op aan te merken. Maar zelfs langdurig stralend zomerweer kan niet één en al hosanna zijn, er is wat mij betreft namelijk wel één groot pijnpunt… Mannen op sandalen.