Stuitte van de week op een oude conference van Theo Maassen. Een meer dan redelijk alternatief nu ik de komiek van mijn voorkeur even moet vermijden (zie mijn meest recente schrijfsel). Ik sloeg vooral aan op het fragment waarin Theo meldt alleen nog vreemd te gaan met vrouwen die dezelfde haarkleur hebben als zijn vriendin. ‘Anders kan ik elke keer het hele huis weer stofzuigen.’ Hoe kom je er op.

Natuurlijk snap ik het doel van deze nieuwe wet: slachtoffers van seksueel misbruik beter beschermen. Eén van de kaders daarin is dat er overduidelijk wederzijdse toestemming moet zijn voor de uitvoer van seksuele handelingen. Er moet een duidelijke ‘ja’ zijn en als deze niet klinkt, geldt dat dus als een duidelijke ‘nee,’ ook al wordt dit laatste niet uitgesproken.

Schelden – stoere taal – Oneliners – nooit fouten toegeven – staan voor wat je altijd gedaan en gezegd hebt en nooit iets daarvan terugnemen of om formuleren – het woord Sorry uit je vocabulaire verwijderen – iedereen die tegenspreekt zo schofferen, om daarmee duidelijk te maken, dat je zelfs voor de duivel niet bang bent – dit hele concept vervolgens als de absolute enige vorm definiëren, die past bij echte vrijheid, met name vrijheid van meningsuiting. Dus: “Jij bent de gro

Veel erger kon het toch niet worden na de frauderende Gom van Strien, de afgang van Plasterk, de spionerende Markuszower, de racistische ministers Faber en Klever en de voor haatzaaien vervolgde vicepremier Mona Keizer. Wat staan we verschrikkelijk voor schut voor de wereld, een gemeenteraad van een gemiddeld Albanees stadje is competenter dan het huidige kabinet. Toch ben je verplicht om te volgen wat er gebeurt, want je wil weten hoe deze mensen denken om er mee om te kunne

Denk je na meer dan tien jaar elkaar van haver tot gort te kennen, ontdek je ineens dat je levensgezel al jaren met een dijk van een geheim rondloopt.<br /> Tuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn, elk huisje z’n kruisje, in voor- en tegenspoed, slikken en weer doorgaan… ja, verdomme jongens, zo lust ik er nog wel een paar!

Onder de eindeloze stapel was die ik nonchalant op de eettafel heb gegooid om uit te gaan sorteren, voel ik mijn telefoon trillen. Een vriendin. Ze vraagt met puberaal en bijna hysterisch enthousiasme of ik mee de wedstrijd van het Nederlands elftal ga kijken in de plaatselijke kroeg, en voegt daar op bijna dwingende toon aan toe dat ik vooral iets oranjes aan moet trekken. Ik zucht en denk snel na over een goede smoes.

De oude vrouw liep moeizaam voor me uit door de woonkamer van haar appartement. Ze wees haar haar trots: een vitrinekast gevuld met glazen en karaffen.<br /> ‘Ik heb jaren kristal verzameld’, zei ze met haar on-Achterhoekse tongval. ‘Ik had wel twee appartementen kunnen vullen met glazen. Maar toen moest ik hierheen. Nou, toen heb ik alles maar weg gedaan. Alleen deze heb ik nog. ‘Je ken niet alles bewaren hè.’ Haar felle blauwe oogjes keken me onderzoekend aan.

Ze belde op een doordeweekse avond. De coördinatrice kwam collectanten tekort. Veertigminners willen niet, zestigplussers willen niet meer.

Willen jullie even sigaretten halen?’ Mijn moeder wachtte het antwoord niet af en legde een briefje van vijf gulden neer.

Soms zit een column in je vezels, terwijl de woorden en zinnen koppig onder de QWERTY van je toetsenbord blijven hangen.