Doos

Dat dingen soms niet goed verlopen, is echt niet altijd mijn schuld.We hadden flink wat blikken beits ingeslagen onder het mom van ‘terugbrengen bij deze bouwmarkt kan nog tot vier weken na aankoop.’ Maar je kent het wel, bonnetje netjes samen met de blikken in de plastic tas, thuis de blikken eruit en glas voor de glasbak erin, glas weggebracht, tas kapot, tas weg. O ja, en bonnetje weg. Maar goed, Marktplaats biedt uitkomst in zo’n geval.

Ik heb drie volle blikken over, daar moet toch wel iemand blij mee te maken zijn? Ik hou de beschrijving sober: vermeld kleur, aantal en dat ze nog niet aangebroken zijn. Het duurt lang voordat er interesse is. Maar opeens is er toch echt een bod. De koper biedt maar iets minder dan de vraagprijs en ik besluit akkoord te gaan. Ik stuur meteen een betaalverzoek en na een half uur staat het geld al op mijn rekening. Ik beloof dat ik de aankoop de volgende dag zal opsturen. Vlakbij mijn huis is een winkel met een Post.nl punt én er staat een Post.nl automaat, hoe luxe wil je het hebben?

Zo net voor de kerst is het lastig om aan dozen te komen. Gelukkig heb ik op zolder nog een doos waarin de drie blikken én bubbeltjesplastic passen. Voor Jozef, Maria en hun gevolg, moet ik straks maar een andere verpakking vinden. Ik ga opgewekt op pad. Ik wil het verzendlabel bij het post.nl punt laten printen en dan kan het pakket met de volgende lichting mee.

Maar godallejezus wat is het al druk op de parkeerplaats! Waarom slapen (die andere mensen) niet gewoon uit op zondag, het is pas vijf voor twaalf! Tot overmaat van ramp gaat er een auto-alarm af. De vermoedelijke bezitter beent er in flinke passen naar toe. Een vrouw die blijkbaar met haar portier zijn auto heeft geraakt, begint tegen hem te schreeuwen dat zijn auto wel heel lomp geparkeerd staat. “Kijk hoe je zelf staat, teringteef,” schreeuwt hij terug. Kortom, gezellig sfeertje weer.

Ik wil het liefste mijn handen tegen mijn oren houden en roepen: “Mensen, de bedrijfsarts heeft bevestigd dat ik overprikkeld raak bij zoveel geluiden!” Dat gaat echter niet als ik de doos met blikken niet wil laten vallen. Ik loop zo snel mogelijk langs de schreeuwers, aanmoedigers en kijkers (de meerderheid).

Voor de Post.nl automaat staat helemaal niemand, wat een geluk! Ik druk op het knopje ‘versturen’, zet de doos op de grond, laat de verzendcode die ik per mail heb ontvangen scannen en ja hoor, er floept al een deurtje open. Ik zet de doos in het geopende vak en gooi het deurtje dicht. Wat ging dit heerlijk snel. Als ik fooi had kunnen geven aan de automaat, had ik het gedaan.

Eenmaal thuis laat ik laat de koper weten dat zijn zending onderweg is. Maar dan schiet me opeens iets te binnen. Shit, ik heb er helemaal geen naam op gezet! En ook geen adres. Niet van hem en niet van mij. En ook geen verzendlabel, want dat had ik in de winkel willen laten printen en opplakken!

Er zit alleen maar een blanco A 4-tje bovenop de doos geplakt. Wat een DOOS! Ik.

Of het nog goed is gekomen? Wat denk je zelf?