‘Ho, sorry hoor!’, aldus de langslopende dame in de Jumbo. ‘Geeft niet’, zeg ik. Zo doe je dat wanneer iemand lichtjes met een winkelkarretje tegen jouw yogatas aan rijdt. Per ongeluk, neem ik aan. En daarna weer door met de grotere vraagstukken des levens. In mijn geval eindeloos drentelen voor het chocoladeschap en maar niet kunnen besluiten of ik me deze keer dan eindelijk durf over te geven aan een kwaliteitsreep, omdat de huismerkchocola van deze superketen steeds weer t

Keuzestress heb je. Ernstig. Je wil je interieur weer eens opleuken, dat is immers al weer zéker twee jaar hetzelfde. Maar in welke kleur? Bij de bouwmarkt hebben ze zo’n prachtige kast vol met kleurstaaltjes. Je wordt er gewoon hebberig van. Prachtige namen hebben ze ook, Sweet Embrace, Airy Foliage, Singing Sand, je zou ze alleen daarom al op je muur willen smeren.

Ik ben niet de eerste en vast niet de laatste die een bijzondere ervaring heeft met het fenomeen ‘helpdesk’. Het woord impliceert namelijk dat je de helpdesk kunt benaderen voor hulp. Ja, dat had je gedacht. Een bezoekje aan een bedrijf waar je geholpen wilt worden is meestal onbegonnen werk, de receptioniste achter de balie is gepokt en gemazeld in het afwimpelen van klanten die lastige vragen hebben, dus bespaar ik mij de reiskosten en een hoop frustratie. Dus je pakt de te

Ik kan iedereen aanraden om heel zorgvuldig te zijn bij het versturen van een pakketje. Maak je net als ik een onbeduidend foutje (ik heb een doos in de post-automaat gestopt zonder verzendlabel, adres van de ontvanger of mijn eigen adres, kan iedereen gebeuren), dan is het echt super ingewikkeld om het op te lossen.

Tegen twaalven is het weer een kakefonische drukte bij de broodjesafdeling van de Jumbo. Tuurlijk, de scholen zijn begonnen, dus het jongvolk mag zich bij wijze van lunch weer tegoed doen aan vezelarme ham/kaas croissants en andere onduidelijke vetophopingen die in de verste verte niet terug te vinden zijn in de stamboom van het geslacht brood.

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.

Dat dingen soms niet goed verlopen, is echt niet altijd mijn schuld. We hadden flink wat blikken beits ingeslagen onder het mom van ‘terugbrengen bij deze bouwmarkt kan nog tot vier weken na aankoop.’ Maar je kent het wel, bonnetje netjes samen met de blikken in de plastic tas, thuis de blikken eruit en glas voor de glasbak erin, glas weggebracht, tas kapot, tas weg. O ja, en bonnetje weg. Maar goed, Marktplaats biedt uitkomst in zo'n geval.

Gekut altijd, bij die kleine Jumbo aan de Assendorperstraat. Nu kan ik opeens de potjes tuinkruidenbouillon niet vinden. Waarom niet gewoon bij de afdeling bouillon, naast de blokjes en de soepjes? ‘Misschien moet u even bij de Jumbo aan de Veemarkt kijken?’ Het vakkenvulmeisje lacht er niet eens bij. Laat maar zitten, ik verkruimel thuis wel een blokje, als het zo moet…

Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten va

Oh jongens, ik kan af en toe zo lekker ongegeneerd tevreden zijn met mezelf. Nu ook weer, met bedenkelijke guilty pleasures op m’n oortjes, in de tuin, in de zon, geef ik me over aan een moment van pure eigengeilerij.

Er valt niet aan te ontkomen, de reclamespotjes. Op TV, de radio, tussen de YouTube filmpjes en ga zo maar door. Zoek je de ene dag online naar een review van een stofzuigerzak, geheid dat je een paar dagen daarna allerlei aanbiedingen van stofzuigers voorbij ziet komen. Thanks Google!

Onlangs hoorde ik dat Youp ermee gaat stoppen. Het is alweer 25 jaar geleden dat onze wegen elkaar regelmatig kruisten. Blijkbaar woonden Youp en ik dicht bij elkaar in de buurt.Ik was een trouwe fan van zijn conferences. Jarenlang. Totdat het mis ging. Want tussen Youp en mij is het definitief uit.

Ja, ik zag ’t al. Achter mij staat een dame met enkel een pakje gerookte zalm. Jammer voor haar, want ik ben daar dus mee gestopt; mensen met ‘maar één dingetje’ voor laten in de supermarkt. Waarom zouden die eerst moeten? Iemand kiest zelf om één dingetje te gaan kopen. Keuzevrijheid, groot goed.

Terwijl ik in de rij sta in de plaatselijke supermarkt, klinkt er door de luidsprekers een ontspannend muziekje van Charles Aznavour. Een rustig dagje om ontspannen mijn boodschappen te doen. Tot dat ene moment.

Het is vijf over negen, de rolluiken van het afhaalpunt gaan tergend langzaam omhoog. Twee giebelende meiden komen erachter vandaan. Eén met stekels en pukkels en één die nekverrekkingen veroorzaakt want, zucht ze is bloedmooi.

Marketing is proberen om zoveel mogelijk producten of diensten te verkopen. Influencers zijn mensen die proberen om het koopgedrag van anderen te beïnvloeden. De combinatie van beiden leidt vaak tot de meest waanzinnige teksten, probeersels en klinkklare leugens.

Met verwondering, verontwaardiging en het nodige ongemak worstel ik me regelmatig door de niet aflatende stroom van reclamespotjes over de verzorging van het vrouwelijk geslachtsorgaan. Doorgaans een bron van vreugde maar volgens de reclamemakers een gebied van lekkages, luchtjes, droogtescheuren, jeuk, schimmels en ongewenste haargroei. Bah, dat willen we toch niet?

Ik heb een nieuwe auto gekocht. Met een dashboard waarop zoveel lampjes branden dat het wel kerstmis lijkt. "Dat hebben alle auto’s tegenwoordig", zegt een collega, "maar hoe groot is het koppel?”

Bij Google en Facebook denken ze mij te kennen. Ze voeren elke kruimel informatie die ik op het internet achterlaat aan hun algoritmes. Zo kunnen ze mij gepersonaliseerde reclame dwangvoederen.

Er zijn zo van die dingen waar een mens écht niet zonder kan. Denk aan eten en drinken. Een dak boven je hoofd. En bovenal: de spullen op hiereendeal.nl. Mijn (on)geluk kon niet op toen ik de site ontdekte. Ik vond er alles waar ik (n)ooit van had gedroomd.