Ik ben niet de eerste en vast niet de laatste die een bijzondere ervaring heeft met het fenomeen ‘helpdesk’. Het woord impliceert namelijk dat je de helpdesk kunt benaderen voor hulp. Ja, dat had je gedacht. Een bezoekje aan een bedrijf waar je geholpen wilt worden is meestal onbegonnen werk, de receptioniste achter de balie is gepokt en gemazeld in het afwimpelen van klanten die lastige vragen hebben, dus bespaar ik mij de reiskosten en een hoop frustratie. Dus je pakt de te

Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen e

Ik kan iedereen aanraden om heel zorgvuldig te zijn bij het versturen van een pakketje. Maak je net als ik een onbeduidend foutje (ik heb een doos in de post-automaat gestopt zonder verzendlabel, adres van de ontvanger of mijn eigen adres, kan iedereen gebeuren), dan is het echt super ingewikkeld om het op te lossen.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit ‘s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!

Eind februari krijg ik een mailtje dat mijn OV-chipkaart bijna verloopt. Ik heb hem inderdaad inmiddels zó lang, dat ik mijn wachtwoord én gebruikersnaam blijk te zijn vergeten. Maar na een kwartiertje aanmodderen, kan ik inloggen. Ik lees dat je 7,50 euro moet betalen voor een nieuwe kaart. Maar ik lees ook dat je hem gratis van de NS ontvangt, als je een NS-abonnement hebt.

Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 14 dagen lang.

Ik ga maar even voorbij aan mijn ergernis dat alles wat in goed Nederlands zou kunnen worden uitgedrukt, tegenwoordig in het Engels moet. Het is een vorm van interessantdoenerij waar ik bulten van krijg en potten zalf voor nodig heb. De overtreffende trap van dit fenomeen is dat het ook nog eens afgekort wordt, en de zalf uiteindelijk niet meer helpt…. Dat ik die strijd ga verliezen is duidelijk, maar het valt me zwaar. Soms dringt er zich daarom nog een stuiptrekking op, dez

Nou is er dus één beroemdheid die ik graag door een roze bril beoordeel (voor wie mij nog niet kent, dat is voetballer Hakim Z.). Het liefst een zuurstokroze. Volgens sommigen Facebookvrienden tot vervelens toe en dat snap ik hoor. Anderzijds vind ik ook wel es iets van jouw ongeloofwaardige ‘love my life/happy together/kijk es hoe geweldig mijn kinderen zijn’- berichtgeving op de Socials. En ik vind je nog steeds aardig.

Dat dingen soms niet goed verlopen, is echt niet altijd mijn schuld. We hadden flink wat blikken beits ingeslagen onder het mom van ‘terugbrengen bij deze bouwmarkt kan nog tot vier weken na aankoop.’ Maar je kent het wel, bonnetje netjes samen met de blikken in de plastic tas, thuis de blikken eruit en glas voor de glasbak erin, glas weggebracht, tas kapot, tas weg. O ja, en bonnetje weg. Maar goed, Marktplaats biedt uitkomst in zo'n geval.

Ja hoor, heb ik weer! Gillend gek van mijn zoveelste slaande ruzie met een weigerachtig Viaplay zit ik tot aan de nok toe getergd op mijn toetsenbord te rammen. ‘Stelletje kutcriminelen, ik wil gewoon een potje voetbal terugkijken, zo ingewikkeld kan dat niet zijn toch?! Dat is waar ik jullie 16 euri per maand voor dok, remember?!'

Stel je voor: een congreszaal vol mensen, een prachtig onderwerp om een lezing over te houden en een enthousiaste dagvoorzitter die mij vriendelijk introduceert.<br /> ‘Dames en Heren ik ben blij u de volgende spreker aan te mogen kondigen en wel: niemand minder dan Hans Schoevers.’

In de provincie is alles anders dan in de Randstad. Deze mening hoor en zie ik nog wel eens voorbijkomen, vaak ook in combinatie met een spottende ondertoon. Het komt er dan op neer dat iedereen die buiten de Randstad woont, wordt aangezien voor een wat sneu figuur die je niet altijd serieus dient te nemen. Wat weten die lui in ‘de regio’ nu van het leven in een grote stad?

Vanuit de trein van Zutphen naar Winterswijk zie ik hem weleens buiten lopen. Vanuit zijn witte boerderijtje naar een van z’n auto’s. Niet onmiddellijk herkenbaar, want de afstand is te groot om zijn gezicht te zien. Maar ik weet dat hij er woont als hij niet in Amsterdam verblijft.

Ja, geef het maar toe, je werd getriggerd door de titel! Er zijn dan ook vele vormen van lekken. Pijnlijke, irritante en gênante, maar de meest vervelende is natuurlijk de lekkage in de afvoer in het aanrechtkastje. Zeker als je daar pas achter komt als het spaanplaat door het lekwater verzadigd is en er paddenstoelen dreigen te gaan groeien in de inmiddels ruim aanwezige schimmels.

‘A shoulder to cry on is a dick to ride on.’Die prijkt bij mij al jaren op een Delftsblauw tegeltje boven de Chesterfield loveseat. Een onvolprezen Temptation Island klassieker. Tot kunst verheven hersenloosheid. Domweg geniaal.

Heb ik dus niet om gevraagd; berichten van GeenStijl op mijn tijdlijn, maar kennelijk heb ik me ingelaten met vrienden die juist wel middels dit journalistieke platform (met de nadruk op plat) voorzien in hun nieuwshonger. Moeten zij weten, op zich. Zo leer je de duistere kant van je Facebook vrienden kennen.

Nadat we onszelf geleerd hadden om de geluiden die we maakten van een zeker format te voorzien, gingen we ze gebruiken om met elkaar te communiceren. We leerden vervolgens om ook van die klanken, afbeeldingen te maken. Woordjes of delen van woordjes werden eerst uitgebreid en heel gevarieerd, later schematischer gerepresenteerd met wat we tegenwoordig lettertekens noemen. Uiteindelijk ontstonden alfabetten.

Ik word ‘s ochtends wakker, maak een ontbijt klaar en ik ga achter de computer zitten om een beetje het nieuws te lezen. Afgelopen week zei iemand iets slechts over de coronapas. Het artikel vertelt dat een willekeurig bedrijf de coronapas heeft bedacht. Ik krijg spontaan zin om een hele boze comment neer te zetten om deze (duidelijk) ongeschoolde mensen even uit te leggen hoe het ECHT zit.

Ik weet het niet… Laat ik het anders zeggen, ik geloof onmiddellijk dat er jongeren zijn die het de afgelopen twee jaar moeilijk hebben gehad. Het was een lastige tijd (overigens niet alleen voor jongeren) en daar zullen er ongetwijfeld veel van hen last van hebben gehad. Ik heb enorm te doen met de jongelui die geen sociaal netwerk hebben of geen prettige veilige thuissituatie. Maar om ze nou ‘de pech-generatie’ te noemen?