Het is zaterdagmorgen. Buiten is het grauw en het regent, maar op mijn keukentafel ligt de krant en het koffiezetapparaat produceert, naast een hoop herrie, een heerlijk bakkie troost. De broodjes zijn vers en de geur van dat vers gebakken brood maakt dat het een geluksmomentje is. Jazeker, ik kan daar van genieten.

Het begint met een bevroren gezichtsuitdrukking. Daarna een lichte frons in het voorhoofd dat snel weer wegtrekt. Dan een afkeurend geluid vanuit de keel. Het eindigt altijd met de zin: ‘Is dat wel verstandig?’ Doordat ze het als vraag plaatsen, lijkt het alsof de uitkomst nog niet vaststaat. Maar eigenlijk weet ik al dat zij het dus niet verstandig vinden en dat er verandering in moet komen.

Stel nu dat we het woord ‘muur’ vervangen door ‘klimaat’. Onwetendheid is in beide gevallen niet eens het grootste probleem, we zien allemaal hoe de ‘muur’ eraan toe is. Het probleem is dat de meesten denken dat die nog lang genoeg zal blijven staan; ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Want muren zijn hard. Helaas zijn gewoontes harder.

Met een licht gevoel in mijn hoofd plof ik neer in mijn vliegtuigstoel. In de diepste krochten van mijn lichaam bevindt zich zweet. Een hittegolf in Italië, waar het standaard al zo’n 28 graden is, wie verzint dit nou? (‘Klimaatverandering natuurlijk!’ Antwoordt mijn woke Generatie Z-brein meteen. Maar op dit moment kan ik er – naast een tia van de hitte – even geen existentiële crisis bij hebben, dus onderdruk ik deze gedachte).

Een bootje met gids dommelt over een watertje tussen Wijk bij Duurstede en Cothen. Mijn zusje, nichtje Juul, moeders en ik dommelen mee. Niet alleen, het is geen privé boot.<br /> Op de kade staat een Roze Regenjas mevrouw en later zit ze bij ons in het bootje. Ze zoekt aandacht; zoeken wordt al snel eisen. Ze weet alles van de boot tot de lak aan toe. De gids wil graag beginnen, maar zij niet eindigen.

Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk, maar die had dan ook geen tovermand, waar je vuile kleren in gooide die dan twee dagen later gewassen en gestreken terug in de kast lagen.

Hoek Rozengracht/Marnixstraat. Ik ben met Niels in de bakfiets onderweg naar huis. Het stoplicht staat op rood. Naast ons stopt een jongen van een jaar of 25. Ook hij is op de fiets. Hij ziet er niet goed uit; bleek, mager, viezige kleding en hij rijdt op een fiets die bijna uit elkaar valt. Hij vraagt me of ik weet waar de Westerstraat is. ‘Rechtdoor,’ zeg ik ‘en dan verderop naar rechts, bij het Marnixbad.'

Ik heb lang geworsteld met de betekenis van dit gezegde, hoe kan geen nieuws nu goed zijn? Je wilt toch weten hoe het gaat met je familie en vrienden. De realiteit is natuurlijk zo dat als je een hoop mensen uitnodigt voor een feestje, je als eerste diegene hoort die niet kunnen komen. Ook als er werk aan de winkel is zijn de excuses het snelste klaar.</p>

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.

Vroeg in de morgen hoor ik een app binnenkomen. Als ik deze open, zie ik dat de man van mijn vriendin die nacht is overleden. De laatste maanden had deze man ons al beziggehouden, omdat zijn gezondheid snel achteruit ging, maar zijn bourgondische karakter gecombineerd met een enorme wil om te leven zorgde ervoor dat hij steeds weer opknapte. Uiteindelijk kon zijn lijf niet meer en is hij overleden op een respectabele leeftijd van 83 jaar.

Het was vakantie en ik logeerde bij mijn oom en tante en werd ‘s nachts wakker van een vreemd geluid. Dat mocht al een wonder heten, want zó hard was het geluid, goed beschouwd, niet. Maar toch.

In de boekenkasten van drie generaties van mijn familie zal je het ‘Boek voor de jeugd’ en het ‘Nieuwe Boek voor de jeugd’ kunnen terugvinden. Het zijn boeken met sprookjes en verhalen, een paar jaar voor de tweede wereldoorlog uitgegeven door De Arbeiderspers. Dankzij de tweedehands-boekenhandel en zelfs oproepen per radio, konden vrijwel alle familieleden nog van de Boeken voor de jeugd worden voorzien. Het waren de boeken waaruit mijn vader voorlas aan zijn kinderen en zij

Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.

Gisteren, na de Europese kampioenschappen shorttrack, vlogen in TV-interviews de vleeswaren door de lucht. Er ging een enkele medaille aan de schaatsneus voorbij. Daar mag je teleurgesteld over zijn en misschien wel een beetje boos. Maar in figuurlijke zin de koelkast opentrekken en de kijkers een lichaamsdeel in het gezicht smijten, dat vind ik onkies.

Ons meisje was als de dood. Voor onbekenden. En al helemaal voor de tandarts. De spanning is meteen voelbaar als hij de deur open doet. “Jullie zijn aan de beurt, kom maar binnen!”

De gierige medemens, een terechte bron van irritatie en tegelijk lekker voer voor tijddodende lijstjes op Facebook. Een lullig Tikkie voor een patatje, van iemand die je net de hele dag hebt geholpen met verhuizen of de ontnuchterende domper van het delen van rekening, omdat één van je collega’s ineens een zure jankbal blijkt van het kaliber ‘ja maar ik heb alleen maar water gedronken en niet van het stokbrood gegeten.’

Voorzichtig schuift ze het speldje door haar hoofddoek. Ik glimlach als ik zie met wat voor behendigheid ze dat doet. Terwijl ze zichzelf nog een keer goed in de spiegel bekijkt, draai ik op mijn rug en staar naar het plafond. Straks is ze weer weg en lig ik hier weer alleen in mijn veel te grote bed. Dan moet mijn deken me weer warm houden in plaats van haar naakte lichaam. Ik mis haar nu al.

Het is 1 februari 2023 en ik denk terug aan de storm van 1 februari 1953. Het was een nacht die bij mij, een jongetje van 6 jaar, onuitwisbare herinneringen heeft achtergelaten.

Tijdens een genealogische speurtocht kwam ik toevallig een document tegen dat een dramatisch bedrijfsongeval beschreef van een oude voorvader, de vader van mijn opa, die als daggelder bij een boer zijn kost probeerde te verdienen en uiteindelijk -weken erna- aan de gevolgen daarvan is overleden. Govert Gerijts heette hij.

Als mijn vader en ik vroeger een kerstboom gingen uitzoeken, kwamen we nooit thuis met de mooiste of de grootste boom. Mijn vader had de, voor mij toen vervelende, gewoonte om altijd de boom te kopen die niemand wilde hebben. De afdanker. De lelijkerd. De boom die niet de perfecte driehoek vorm had, maar waarvan de takken alle kanten op stonden.