Keuzestress heb je. Ernstig. Je wil je interieur weer eens opleuken, dat is immers al weer zéker twee jaar hetzelfde. Maar in welke kleur? Bij de bouwmarkt hebben ze zo’n prachtige kast vol met kleurstaaltjes. Je wordt er gewoon hebberig van. Prachtige namen hebben ze ook, Sweet Embrace, Airy Foliage, Singing Sand, je zou ze alleen daarom al op je muur willen smeren.

Tijdens een uitvaart vliegen de superlatieven je vaak om de oren. Eigenlijk is het één grote commercial die ervoor lijkt te moeten zorgen dat de overledene een eersterangs plekje in de hemel krijgt. Er worden flink wat tranen weggepinkt, want er is opnieuw een supermens gestorven. En altijd (veel) te vroeg!

Onderweg naar Cityfit in de Assendorperstraat zie ik één van mijn vaste yoga deelneemsters lopen. Een lieve, spontane vrouw, immer kleurrijk gekleed met vandaag zelfs een leuk puntmutsje op.<br /> ’Hé hé, waar moet dat heen?’ probeer ik lollig.<br /> ‘Nou, dat vraag ik me dus ook af na die verkiezingsuitslag.’ Sommige mensen zijn net wat bijdehanter dan ik op de vroege ochtend. Hou ik van. We verbazen ons samen nog een poosje verder en concluderen dat er tussen al die PVV ste

Omdat ik niet precies weet wat ik later wil worden, heb ik onlangs een loopbaancoach in de arm genomen. Hartsikke leuk, voel me weer helemaal jong en onbedorven, ik krijg zelfs huiswerk. Zo mocht ik onlangs een talenten-/valkuilen lijst invullen voor mezelf, door mezelf en… door anderen.

Bedank ik een autobestuurder met een opgestoken wijsvinger omdat hij mij op mijn fiets voorrang verleent terwijl ik dat niet had, komt hij me achterna en rijdt me klem. Stapt vervolgens met een rood hoofd uit en vraagt me ‘HAD JE WAT?!’

In artistieke middens neemt men het graag serieus, kunst is namelijk geen spelletje. Met één uitzondering en de clue zit ‘m in de titel: Name-dropping. Vergelijk het gerust met achtjarigen die opscheppen over hun kennis van Pokémon figuren, maar dan ernstiger natuurlijk. Het komt erop neer om zoveel mogelijk namen van kunstenaars te kunnen noemen. Liefst zo obscuur mogelijk, want zelfs op de speelplaats ga je geen goede indruk maken als je enkel Pikachu kent.

Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen e

‘Wat wil je nou écht?’ Mijn coach kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee, ik vind zoveel leuk. Zoveel banen, zoveel landen, zoveel mensen. Zoveel keuze…’ Ik sla mijn ogen naar de grond.

‘Is jouw vrouw ook zo droog?’ werd mij door een goede vriend als een slag bij heldere hemel gevraagd. ‘Ach ze kan soms wel leuk uit de hoek komen, maar een groot podium zit er volgens mij niet in,’ reageerde ik. ‘Nee lichamelijk bedoel ik,’ zei mijn vriend‘. ‘Oow daar heeft ze tal van vochtinbrengende zalfjes voor waar ze zich elke ochtend en avond volledig mee insmeert, dat moet dan even intrekken en dan trekt het weer allemaal strak, althans dat denkt ze,’ reageerde ik verd

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.

Een voormalig collega van mij was kleurenblind en volgens hem zag alles er min of meer blauw uit. Omdat hij met die aandoening was geboren, hebben we dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen bepalen. Wie weet zag hij alles wel door een roze bril en dacht hij alleen maar dat het blauw was. Het klinkt vast als een vreselijk probleem maar over het algemeen had hij, noch de anderen daar veel last van. Tot hij op een dag vroeg of ik iets voor hem wilde halen

Even kort door de bocht…In principe vindt iedereen mij leuk. Heeft te maken met mijn aangeboren neiging om de medemens te pleasen tot ik er bij neerval. Af en toe letterlijk. En da’s niet goed hè?

Het is zaterdagmorgen. Buiten is het grauw en het regent, maar op mijn keukentafel ligt de krant en het koffiezetapparaat produceert, naast een hoop herrie, een heerlijk bakkie troost. De broodjes zijn vers en de geur van dat vers gebakken brood maakt dat het een geluksmomentje is. Jazeker, ik kan daar van genieten.

Paar daagjes Terschelling, knapt een mens van op. Even in een andere belevingswereld. Ook in een andere tijdzone trouwens, gelet op de nogal gedateerde bouwstijl op dit eiland. Een dolkomisch contrast met de pracht en praal van Barcelona, waar ik enkele dagen eerder nog in rond banjerde. Nee, hier kom je niet voor de moderne kunst en de oogstrelende architectuur. In wezen is Terschelling tijdloos.

We hebben het allemaal wel eens gehoord, sommige meer dan anderen. En wie mij een beetje kent, weet wat ik daarmee bedoel. “Doe normaal!” Maar wat is dat dan, ‘normaal?’

Soms snap je niet waarom je zo lang doorgaat met een scheefgegroeide relatie waarbij volledig over jouw behoeften wordt heen gewalst. Ik zit al tien jaar in een dergelijke relatie en vraag me regelmatig af: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Ik kan het echter ook niet over mijn hart verkrijgen om de relatie met P. te beëindigen.

De ochtend verliep verdacht voorspoedig. Was al voor de wekker op, best aardig geslapen. Ontbijtje, zonder knoeien, werkte prima, kon voor vertrek zelfs nog een nummer twee kwijt in het toilet (voor een darmdramaqueen als ondergetekende is zoiets niet minder dan een kadootje). En als gevolg van een niet mis te verstane voorbereiding, al zeg ik het zelf, stond mijn bagage reeds keurig in het gelid klaar voor vertrek, dus kon ik op m’n gemakkie richting station Zwolle kuieren.

Tuurlijk, een ex is niet voor niks een ex. Maar op een bepaalde manier ben ik dol op mijn exen. Ik kan altijd bij ze terecht, ze vinden namelijk niks raar. Zelfs mij niet.<br /> Met name die ene gekke ex en ik hebben dat soms. Dan is het weer zover. Wat is dan weer zover? En hoever is dat dan? Dat weten wij ook niet precies, maar we snappen elkaar.

Tegen twaalven is het weer een kakefonische drukte bij de broodjesafdeling van de Jumbo. Tuurlijk, de scholen zijn begonnen, dus het jongvolk mag zich bij wijze van lunch weer tegoed doen aan vezelarme ham/kaas croissants en andere onduidelijke vetophopingen die in de verste verte niet terug te vinden zijn in de stamboom van het geslacht brood.

Het weekend uitpilsen in het zondagavondzonnetje op een terrasje in de stad, pal naast drie heren van middelbare leeftijd, die het luidkeels naar de zin hebben. De ene bulderende lachstuip na de andere, heb je mij te pakken. Slap ouwehoeren volgens grootmoeders recept: Elke passant van commentaar voorzien.