Met een licht gevoel in mijn hoofd plof ik neer in mijn vliegtuigstoel. In de diepste krochten van mijn lichaam bevindt zich zweet. Een hittegolf in Italië, waar het standaard al zo’n 28 graden is, wie verzint dit nou? (‘Klimaatverandering natuurlijk!’ Antwoordt mijn woke Generatie Z-brein meteen. Maar op dit moment kan ik er – naast een tia van de hitte – even geen existentiële crisis bij hebben, dus onderdruk ik deze gedachte).

"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"

Een bootje met gids dommelt over een watertje tussen Wijk bij Duurstede en Cothen. Mijn zusje, nichtje Juul, moeders en ik dommelen mee. Niet alleen, het is geen privé boot.<br /> Op de kade staat een Roze Regenjas mevrouw en later zit ze bij ons in het bootje. Ze zoekt aandacht; zoeken wordt al snel eisen. Ze weet alles van de boot tot de lak aan toe. De gids wil graag beginnen, maar zij niet eindigen.

‘Als je van je hobby je werk maakt, wat doe je dan in je vrije tijd?’ Als ik iemand vertel over mijn ambitie om van kunst mijn beroep te maken, is dat één van de vragen die dan soms word gesteld. Ik heb nochtans genoeg interesses, om er minstens één van om te zetten naar iets wat brood op de plank brengt. De kans dat ik dan na mijn dagtaak tegen de muren ga lopen, is in ieder geval erg klein.

‘Schijnt het zonnetje eindelijk een keer lekker, ben je heerlijk in je tuintje aan het werk, komt er weer zo’n ouwe gek langs op zo’n brommer met van die brullende uitlaten,’ zei mijn buurman toen ik thuis kwam. ‘Lawaaiterreur is het en ze moeten het verbieden.’ Dat hij met z’n grote bek en z’n kettingzaag op dat moment meer kabaal maakte dan ik, schoof hij gemakshalve even van zich af.

Goed, koffie- en voedertijd in the gym. De jongedame aan tafel kijkt op van haar trainingsschema. En ik ben de beroerdste niet als het gaat om een belangeloos potje chit chatten. Die melding moet ik toch es van mijn voorhoofd vegen, maar voor nu ben ik te laat; onze blikken hebben elkaar al vriendelijk glimlachend ontmoet.

Het was die smeuïge anekdote aan de biertafel die me inspireerde: ’…..Goed, toen zij dus ontdekte dat ie haar voor de tweede keer had bedrogen, gaf ze ‘m een pets in z’n gezicht en liep ze weg…’<br /> Als beelddenker zit ik dan meteen in een Amerikaanse sitcom. Zie ik de heldin in kwestie zich met een welverdiende attitude wegdraaien van haar cheater en kalm heupwiegend uit beeld verdwijnen. Onder luid applaus en vrouwelijk gejoel. Go girl!

Eind februari krijg ik een mailtje dat mijn OV-chipkaart bijna verloopt. Ik heb hem inderdaad inmiddels zó lang, dat ik mijn wachtwoord én gebruikersnaam blijk te zijn vergeten. Maar na een kwartiertje aanmodderen, kan ik inloggen. Ik lees dat je 7,50 euro moet betalen voor een nieuwe kaart. Maar ik lees ook dat je hem gratis van de NS ontvangt, als je een NS-abonnement hebt.

Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.

Toen ik de leeftijd van zestien jaar bereikte, naar de mening van mijn ouders genoeg lol op school had gemaakt en daartegenover nauwelijks aanwijsbaar resultaat had neergezet, werd voor mij een werkplekje gevonden op de afdeling advertentie-incasso van N.V. Dagblad Het Parool te Amsterdam.

Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 14 dagen lang.

In Finland is een saunabezoek bijna net zo gewoon als poepen en er zijn genoeg Finnen die er dagelijks gebruik van maken. Op een bevolking van 5,5 miljoen Finnen zijn er naar schatting 3 miljoen sauna’s. Je vindt ze daar dus makkelijker dan bij ons een kapperszaak en dat is al niet zo lastig. Het is in Nederland de branche met de meeste aanbiedingspunten, bijna 13000 stuks.

Dat dingen soms niet goed verlopen, is echt niet altijd mijn schuld. We hadden flink wat blikken beits ingeslagen onder het mom van &#8216;terugbrengen bij deze bouwmarkt kan nog tot vier weken na aankoop.’ Maar je kent het wel, bonnetje netjes samen met de blikken in de plastic tas, thuis de blikken eruit en glas voor de glasbak erin, glas weggebracht, tas kapot, tas weg. O ja, en bonnetje weg. Maar goed, Marktplaats biedt uitkomst in zo'n geval.

Ja hoor, heb ik weer! Gillend gek van mijn zoveelste slaande ruzie met een weigerachtig Viaplay zit ik tot aan de nok toe getergd op mijn toetsenbord te rammen. ‘Stelletje kutcriminelen, ik wil gewoon een potje voetbal terugkijken, zo ingewikkeld kan dat niet zijn toch?! Dat is waar ik jullie 16 euri per maand voor dok, remember?!'

Gekut altijd, bij die kleine Jumbo aan de Assendorperstraat. Nu kan ik opeens de potjes tuinkruidenbouillon niet vinden. Waarom niet gewoon bij de afdeling bouillon, naast de blokjes en de soepjes? ‘Misschien moet u even bij de Jumbo aan de Veemarkt kijken?’ Het vakkenvulmeisje lacht er niet eens bij. Laat maar zitten, ik verkruimel thuis wel een blokje, als het zo moet…

Vroeger, toen deze ‘jongen’ een jongetje was, leerde je op de Lagere School nog over ‘inboorlingen’ en kannibalen (menseneters).<br /> Dat zou nu een leerkracht voor de rechter brengen, maar toen zag ik foto’s en tekeningen van mannen (meestal een zendelingen) met tropenhelm, in een grote hout gestookte kookpot zitten. Daaromheen dansten de feestende ‘inboorlingen’ in rieten rokjes op het ritme van een tamtam. Een kok, met een mensenbeentje in zijn haar, stond met een grote h

Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten va

Er worden allemaal spullen naar binnen gedragen, andere kleren worden aangedaan, er worden materialen schoongemaakt. Het echte werk moet nog beginnen, maar de mensen hebben het nu al warm. De spanning was bij mij in ieder geval vooraf al voelbaar en stijgt en daalt bij vlagen. Het ‘hoofd’ vraagt om muziek, zodat hij zich misschien beter kan focussen.

Oh jongens, ik kan af en toe zo lekker ongegeneerd tevreden zijn met mezelf. Nu ook weer, met bedenkelijke guilty pleasures op m’n oortjes, in de tuin, in de zon, geef ik me over aan een moment van pure eigengeilerij.