"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"

Ze komt uit de Bloemstraat gelopen, kijkt me aan en vraagt of het maandag is. Ik antwoord haar dat het dinsdag is. ‘Oh, dinsdag alweer’, zegt ze. Ze loopt naar me toe en vertelt dat haar huisarts tegen vluchtelingen is en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Maar dat ze al 82 is en niet meer zo makkelijk van huisarts kan veranderen. Ik beaam dat het vreselijk is dat haar huisarts tegen vluchtelingen is. ‘Luister’, zegt ze, ‘hoor je ze? Al die mensen die nu aan het schreeuwen zij

Hoek Rozengracht/Marnixstraat. Ik ben met Niels in de bakfiets onderweg naar huis. Het stoplicht staat op rood. Naast ons stopt een jongen van een jaar of 25. Ook hij is op de fiets. Hij ziet er niet goed uit; bleek, mager, viezige kleding en hij rijdt op een fiets die bijna uit elkaar valt. Hij vraagt me of ik weet waar de Westerstraat is. ‘Rechtdoor,’ zeg ik ‘en dan verderop naar rechts, bij het Marnixbad.'

Toen ik bijna een jaar terug als vrijwilligster bij de bibliotheek begon, besloot ik over twee onderwerpen niet te gaan praten. Niet over mijn schrijfactiviteiten en niet over mijn ziekte. Ik ben hier immers om wat goeds voor een ander te doen en niet om het over mijn eigen lusten en lasten te hebben. Of het gelukt is?

Misschien ken je Cupido. Hij is de Griekse God van de liefde en verlangen. Ook wel Amor, of Eros genoemd. Het valt mij op dat er meestal over hem in de voltooid verleden tijd gesproken wordt. Zijn levenswerk is om liefdespijlen af te schieten op mensen, om ze letterlijk in het hart te raken. Dit heeft zeker ook positieve gevolgen, alleen blijkt dat verliefdheid en verlangen uiteindelijk niet de beste oplossing is voor een harmonieus leven en dus vrede.

Iedereen in mijn directe omgeving weet inmiddels wel dat ik als vrijwilligster in de Venlose stadsbibliotheek werk. Ook veel anderen weten dat trouwens, omdat ik harder ga praten als ik ergens erg enthousiast over ben. Sorry!

Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 14 dagen lang.

<p>In maart 2022 ontdek ik, midden in de nacht, een enorme schijf in mijn borst. Het googlen stelt me gerust: bij borstkanker lees ik alleen verhalen over knobbeltjes. Nou, dit is geen knobbeltje, dit is een megaschijf. Opgelucht ga ik weer slapen maar voor de zekerheid maak ik de dag erna wel een afspraak bij de huisarts.</p>

Een auto die midden in de nacht de straat uit rijdt. Niets bijzonders, behalve dan dat de bestuurder van diezelfde auto, mijn hart meeneemt.

In de afgelopen weken heb ik diepe bewondering gekregen voor het werk van Mary. Mary is een Amerikaanse ex-US Air Force dame, die al meer dan 30 jaar in Duitsland woont. Om de hoek van de Rammstein-Base.Mary is 67 jaar jong, sinds enkele jaren weduwe van een voormalig hooggeplaatste US Air Force Officier. Zelf heeft ze ook 20 jaar uitgediend bij dezelfde werkgever.

Ja hoor, heb ik weer! Gillend gek van mijn zoveelste slaande ruzie met een weigerachtig Viaplay zit ik tot aan de nok toe getergd op mijn toetsenbord te rammen. ‘Stelletje kutcriminelen, ik wil gewoon een potje voetbal terugkijken, zo ingewikkeld kan dat niet zijn toch?! Dat is waar ik jullie 16 euri per maand voor dok, remember?!'

Kent u dat programma ‘lang leve de liefde’, waar twee mensen een etmaal met elkaar op moeten trekken en dan de mogelijkheid hebben om dat nog eens met een etmaal te verlengen. Allemaal met het doel de liefde voor het leven te vinden. Het is een ‘guilty pleasure’, en ik schaam me er soms ook een beetje voor dat ik er naar kijk.

Goed, ik had al eens verteld over mijn fan. Wat heet, in geuren en kleuren zelfs. Man man man, wat was ik overtuigd van mezelf en mijn status. Ik was tenslotte iemands ‘reason to live.’ Althans, dat dacht ik. Mijn hart is namelijk wel een beetje gebroken nu...

Vertel me… wie heeft de overgang uitgevonden? Wie heeft dit bedacht? Waarschijnlijk een man die een griepje had en zich zo ziek voelde dat ie wraak wilde nemen op zijn vrouw?</p>

Vroeg in de morgen hoor ik een app binnenkomen. Als ik deze open, zie ik dat de man van mijn vriendin die nacht is overleden. De laatste maanden had deze man ons al beziggehouden, omdat zijn gezondheid snel achteruit ging, maar zijn bourgondische karakter gecombineerd met een enorme wil om te leven zorgde ervoor dat hij steeds weer opknapte. Uiteindelijk kon zijn lijf niet meer en is hij overleden op een respectabele leeftijd van 83 jaar.

Hoezo, ik emigreer naar Nederland? Het angstzweet brak me uit bij de gedachte dat het niet zomaar een idee meer was. Het was al een feit, voor het een idee werd. Na 10 jaar in België te hebben gewoond waren de signalen duidelijk.<br /> Maar ik had het niet zien aankomen. Ze wilde terug naar Nederland.

Als klein manneke dat nog maar net kon lopen, kwam hij naar mijn kindervoorstelling ‘Een reis naar de Oase.’ Vol ontzag keek hij naar de band waarna hij binnen een paar minuten had besloten dat het de gitaar was dat zijn aandacht verdiende. Complete adoratie straalde uit zijn ogen als de gitarist de snaren beroerde. Gelukkig hield hij ook nog wat aandacht over voor mijn liedjes en kon ik hem na de voorstelling tot een van mijn grootste fans rekenen.

Goed, lieve mensen, we kennen elkaar misschien al een beetje, dus ff met de billen bloot nu. Want ik lijk heel vriendelijk, lief, geïnteresseerd en accepteer een ieder zoals ie is en blablabla. Hou maar op. Van binnen ben ik namelijk arrogant en onuitstaanbaar. En jaloers. Dan weet je ’t even.

In de boekenkasten van drie generaties van mijn familie zal je het ‘Boek voor de jeugd’ en het ‘Nieuwe Boek voor de jeugd’ kunnen terugvinden. Het zijn boeken met sprookjes en verhalen, een paar jaar voor de tweede wereldoorlog uitgegeven door De Arbeiderspers. Dankzij de tweedehands-boekenhandel en zelfs oproepen per radio, konden vrijwel alle familieleden nog van de Boeken voor de jeugd worden voorzien. Het waren de boeken waaruit mijn vader voorlas aan zijn kinderen en zij

Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.