De grootste geluksmomenten in mijn leven momenteel, zijn mijn dagelijkse leesuurtjes met mijn 12-jarige zoon. Hij zit in de brugklas en moet voor de vakken Nederlands en Engels elke paar weken een nieuw boek uitlezen. Net als de meeste 12-jarigen stond hij daar niet om te springen en dus zijn we samen op zoek gegaan naar de leukste en spannendste boeken die we konden vinden, in de hoop dat hij het toch enigszins zonder tegenzin zou doen.

Wist je dat er in Nederland bureaus zijn waar je diploma's kunt kopen?

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Geloof me vrij, ik zeg dit niet lichtzinnig. In tegendeel, het uitspreken alleen al valt me zwaar.<br /> Ik ben namelijk ‘geboren’ in de Academie, of toch zo goed als. Mijn vader werkte daar als drukker en ik zette er mijn eerste stapjes. Op de resten papier, die naast de snijmachine lagen, maakte ik mijn eerste tekeningen. En het ‘hoofd’ van de Heidelberg drukpers was mijn eerste antagonist, later zijn we goede vrienden geworden.

Ik kan hun hersenen horen kraken. Gefronste gezichtjes en hard schrijvende handen is wat ik zie van achter mijn bureautje in het grote lokaal. “Het is bijna pauze, de laatste loodjes jongens,” zeg ik om in mijn ogen de pijn een beetje te verzachten. Ik krijg een aantal dode blikken terug, maar het blijft doodstil. Wat ongemakkelijk eigenlijk.

Ik ga maar even voorbij aan mijn ergernis dat alles wat in goed Nederlands zou kunnen worden uitgedrukt, tegenwoordig in het Engels moet. Het is een vorm van interessantdoenerij waar ik bulten van krijg en potten zalf voor nodig heb. De overtreffende trap van dit fenomeen is dat het ook nog eens afgekort wordt, en de zalf uiteindelijk niet meer helpt…. Dat ik die strijd ga verliezen is duidelijk, maar het valt me zwaar. Soms dringt er zich daarom nog een stuiptrekking op, dez

In het Wiki-woordenboek kwam ik het woord 'Minkukel'tegen met als uitleg: Het woord is geïntroduceerd door Marten Toonder in het stripverhaal 'Het Kukels' en lijkt te staan voor minimaal IQ. Dit moet daar geplaatst zijn door een sukkel. Ik kan dit verduidelijken met onderstaand, waargebeurd verhaal. De naam van het slachtoffer is uiteraard aangepast.

It’s a jungle out there. Het is de eerste schooldag na de zomervakantie. Het luieren tot een uur of 11 is weer verleden tijd. Terug in het gareel!Mijn dochter is er helemaal klaar voor en met een gevuld rugzakje pakt ze me vrolijk gestemd bij de hand om haar vriendinnen weer te zien.

Waar zou ik over schrijven? Als de wereld aan mijn voeten lag, iedereen mijn woorden aanbidden zou, ofwel mijn canvas blanco was en daarmee… totaal tevree<br /> met al dat er uit mijn pen vloeien zou…

Ik weet het niet… Laat ik het anders zeggen, ik geloof onmiddellijk dat er jongeren zijn die het de afgelopen twee jaar moeilijk hebben gehad. Het was een lastige tijd (overigens niet alleen voor jongeren) en daar zullen er ongetwijfeld veel van hen last van hebben gehad. Ik heb enorm te doen met de jongelui die geen sociaal netwerk hebben of geen prettige veilige thuissituatie. Maar om ze nou ‘de pech-generatie’ te noemen?

We zaten in een kring. “Ik ga jullie straks een voorwerp geven,” zei de trainer. Automatisch hielden we onze hand op in een kommetje, met handpalmen naar boven, om het voorwerp in ontvangst te nemen.“ Als jullie het voorwerp hebben ontvangen, nodig ik jullie uit om het te observeren. Niet meteen aankomen, maar slechts te kijken.” Je bent een mannetje van Mars, en je ziet dit voorwerp voor de allereerste keer. &#8220;Nooit gedacht dat ik naar een rozijn zou luisteren.

Sinds een paar maanden voel ik me sterk; over wie ik ben, over wat ik wil, wat ik goed kan. Het valt mensen om me heen op, en ik voel me eindelijk goed over mezelf. Krachtig. Ik voelde me echt krachtig de laatste tijd. En ineens stopte het.

Ge staart met uw verdwaasde ogen naar de cursus die voor uw neus ligt en ge beseft dat ge al een halfuur niet meer echt aan het lezen zijt. Maar, ach wat boeit het ook, het merendeel van ons is al vergeten wat studeren inhoudt. En uit pure verveling begint ge maar naar het nieuws te kijken. Maar dan begint u zich nog meer te ergeren, over dat stukje rioollectuur dat men tegenwoordig journalistiek noemt.

Ik geef mijn kinderen pakjes drinken mee naar school. Dat is wat ik doe. Terwijl ik heus wel weet hoe slecht het is voor kinderen om drankjes met suiker te drinken, en dat ik dus praktisch gezien mijn kind eigenhandig vergiftig. En hoewel ik mij hier ook schuldig over kan voelen, doe ik het lekker toch.

Het huidige schoolsysteem is erop gemaakt om iedereen in dezelfde vorm te boetseren, zonder te kijken van welk materiaal men is gemaakt. Leerlingen maken keuzes op basis van beroepentests en doen nauwelijks ervaring op in de praktijk. En dat terwijl zo veel mensen de verkeerde keuze maken en eindigen met een baan waar ze niet gelukkig van worden. Dat kan anders!