Het is zaterdagmorgen. Buiten is het grauw en het regent, maar op mijn keukentafel ligt de krant en het koffiezetapparaat produceert, naast een hoop herrie, een heerlijk bakkie troost. De broodjes zijn vers en de geur van dat vers gebakken brood maakt dat het een geluksmomentje is. Jazeker, ik kan daar van genieten.

De dorpsgek is een wel zeer denigrerende naam voor een dorpsfiguur die zowel excentriek is en als zonderling wordt beschouwd. Joshua is zo’n persoon die zich niet schikt naar alle gedragsnormen die als ‘normaal’ worden bestempeld. Hij woont samen met zijn broer in het ouderlijk huis en rijdt dagelijks op zijn bakfiets door het dorp; soms zelfs daarbuiten.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Een mug is een mug, een olifant is een olifant. Dat lijkt me niet zo moeilijk. Toch is de praktijk een stuk weerbarstiger. Wat voor de één een mug is, is voor de ander een olifant…. De mens neemt de wereld om zich heen nu eenmaal vanuit zijn eigen beperkte perspectief waar, en dan ook nog eens met maar vijf zintuigen.

Binnen onze maatschappij bekruipt mij steeds vaker het gevoel dat je altijd en overal een mening over moet hebben. En als je er uiteindelijk één hebt, dat je deze ook nog eens altijd maar weer en overal staande moet zien te houden, anders word je ongeloofwaardig. Freek de Jonge heeft een mening al eens vergeleken met een erectie.

Een relatie eindigt niet zomaar. Daar ging veel praten, piekeren en huilen aan vooraf. Relatietherapie in diverse vormen in de hoop dat datgene wat kwijt was weer teruggevonden werd. Het mocht niet baten.

We hebben het allemaal wel eens gehoord, sommige meer dan anderen. En wie mij een beetje kent, weet wat ik daarmee bedoel. “Doe normaal!” Maar wat is dat dan, ‘normaal?’

Stel nu dat we het woord ‘muur’ vervangen door ‘klimaat’. Onwetendheid is in beide gevallen niet eens het grootste probleem, we zien allemaal hoe de ‘muur’ eraan toe is. Het probleem is dat de meesten denken dat die nog lang genoeg zal blijven staan; ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Want muren zijn hard. Helaas zijn gewoontes harder.

In ons gejaagde leven worden we vaak meegesleurd door de stroom van verantwoordelijkheid, prestatiedrang en de constante zoektocht naar meer.<br /> Te midden van deze hectiek vergeten we soms het wonder van het moment te omarmen, de schoonheid van het alledaagse te waarderen en het geschenk van dankbaarheid te ontdekken.

Het is een hardnekkig misverstand dat Vincent Van Gogh zijn leven in armoede heeft gesleten. In tegenstelling tot veel van zijn beroemde collega’s woonde hij niet in een kasteel, maar op gehuurde kamers en moest hij zijn absint vaak rechtstreeks uit de fles drinken.

"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"

Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk, maar die had dan ook geen tovermand, waar je vuile kleren in gooide die dan twee dagen later gewassen en gestreken terug in de kast lagen.

Ze komt uit de Bloemstraat gelopen, kijkt me aan en vraagt of het maandag is. Ik antwoord haar dat het dinsdag is. ‘Oh, dinsdag alweer’, zegt ze. Ze loopt naar me toe en vertelt dat haar huisarts tegen vluchtelingen is en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Maar dat ze al 82 is en niet meer zo makkelijk van huisarts kan veranderen. Ik beaam dat het vreselijk is dat haar huisarts tegen vluchtelingen is. ‘Luister’, zegt ze, ‘hoor je ze? Al die mensen die nu aan het schreeuwen zij

‘Als je van je hobby je werk maakt, wat doe je dan in je vrije tijd?’ Als ik iemand vertel over mijn ambitie om van kunst mijn beroep te maken, is dat één van de vragen die dan soms word gesteld. Ik heb nochtans genoeg interesses, om er minstens één van om te zetten naar iets wat brood op de plank brengt. De kans dat ik dan na mijn dagtaak tegen de muren ga lopen, is in ieder geval erg klein.

Ik heb lang geworsteld met de betekenis van dit gezegde, hoe kan geen nieuws nu goed zijn? Je wilt toch weten hoe het gaat met je familie en vrienden. De realiteit is natuurlijk zo dat als je een hoop mensen uitnodigt voor een feestje, je als eerste diegene hoort die niet kunnen komen. Ook als er werk aan de winkel is zijn de excuses het snelste klaar.</p>

Goed, koffie- en voedertijd in the gym. De jongedame aan tafel kijkt op van haar trainingsschema. En ik ben de beroerdste niet als het gaat om een belangeloos potje chit chatten. Die melding moet ik toch es van mijn voorhoofd vegen, maar voor nu ben ik te laat; onze blikken hebben elkaar al vriendelijk glimlachend ontmoet.

Ineens zag ik het en weet het inmiddels zeker, er is buitenaards leven en ze zijn al onder ons. Ze proberen onze vermeende beschaving te ontwrichten en zitten ondertussen op tal van strategische plaatsen. Maar ze maken fouten, die ga je alleen pas zien als je het door hebt, met dank aan onze grote denker Johan Cruijff. Een paar voorbeelden…..

Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.

Vroeger, toen deze ‘jongen’ een jongetje was, leerde je op de Lagere School nog over ‘inboorlingen’ en kannibalen (menseneters).<br /> Dat zou nu een leerkracht voor de rechter brengen, maar toen zag ik foto’s en tekeningen van mannen (meestal een zendelingen) met tropenhelm, in een grote hout gestookte kookpot zitten. Daaromheen dansten de feestende ‘inboorlingen’ in rieten rokjes op het ritme van een tamtam. Een kok, met een mensenbeentje in zijn haar, stond met een grote h