In ons gejaagde leven worden we vaak meegesleurd door de stroom van verantwoordelijkheid, prestatiedrang en de constante zoektocht naar meer.<br /> Te midden van deze hectiek vergeten we soms het wonder van het moment te omarmen, de schoonheid van het alledaagse te waarderen en het geschenk van dankbaarheid te ontdekken.

Het is een hardnekkig misverstand dat Vincent Van Gogh zijn leven in armoede heeft gesleten. In tegenstelling tot veel van zijn beroemde collega’s woonde hij niet in een kasteel, maar op gehuurde kamers en moest hij zijn absint vaak rechtstreeks uit de fles drinken.

Met een licht gevoel in mijn hoofd plof ik neer in mijn vliegtuigstoel. In de diepste krochten van mijn lichaam bevindt zich zweet. Een hittegolf in Italië, waar het standaard al zo’n 28 graden is, wie verzint dit nou? (‘Klimaatverandering natuurlijk!’ Antwoordt mijn woke Generatie Z-brein meteen. Maar op dit moment kan ik er &#8211; naast een tia van de hitte &#8211; even geen existentiële crisis bij hebben, dus onderdruk ik deze gedachte).

Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk, maar die had dan ook geen tovermand, waar je vuile kleren in gooide die dan twee dagen later gewassen en gestreken terug in de kast lagen.

<p>Waar ik woon staat de televisie de hele dag aan op sport of actiefilms. De sport wordt langzaam een actiefilm, waarin het gaat om de mooie vrouwelijke atletische verschijningen of de testosteron bommen van mannen die alles geven om niet te verliezen. Er zit een vaag parallel tussen de vrouw die gered moet worden door de mannelijke held die alles op alles zet om niet te willen verliezen.</p>

Ze komt uit de Bloemstraat gelopen, kijkt me aan en vraagt of het maandag is. Ik antwoord haar dat het dinsdag is. ‘Oh, dinsdag alweer’, zegt ze. Ze loopt naar me toe en vertelt dat haar huisarts tegen vluchtelingen is en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Maar dat ze al 82 is en niet meer zo makkelijk van huisarts kan veranderen. Ik beaam dat het vreselijk is dat haar huisarts tegen vluchtelingen is. ‘Luister’, zegt ze, ‘hoor je ze? Al die mensen die nu aan het schreeuwen zij

‘Als je van je hobby je werk maakt, wat doe je dan in je vrije tijd?’ Als ik iemand vertel over mijn ambitie om van kunst mijn beroep te maken, is dat één van de vragen die dan soms word gesteld. Ik heb nochtans genoeg interesses, om er minstens één van om te zetten naar iets wat brood op de plank brengt. De kans dat ik dan na mijn dagtaak tegen de muren ga lopen, is in ieder geval erg klein.

Hoek Rozengracht/Marnixstraat. Ik ben met Niels in de bakfiets onderweg naar huis. Het stoplicht staat op rood. Naast ons stopt een jongen van een jaar of 25. Ook hij is op de fiets. Hij ziet er niet goed uit; bleek, mager, viezige kleding en hij rijdt op een fiets die bijna uit elkaar valt. Hij vraagt me of ik weet waar de Westerstraat is. ‘Rechtdoor,’ zeg ik ‘en dan verderop naar rechts, bij het Marnixbad.'

Ik heb lang geworsteld met de betekenis van dit gezegde, hoe kan geen nieuws nu goed zijn? Je wilt toch weten hoe het gaat met je familie en vrienden. De realiteit is natuurlijk zo dat als je een hoop mensen uitnodigt voor een feestje, je als eerste diegene hoort die niet kunnen komen. Ook als er werk aan de winkel is zijn de excuses het snelste klaar.</p>

Een recent onderzoek heeft aangetoond dat het gebruik van A.I. de productiviteit met 13,8% verhoogd. Dit resultaat zie je echter alleen bij beginners en laaggeschoolden. Ervaren werknemers lijken weinig tot geen last te ondervinden van deze technologische revolutie.

Ik kan hun hersenen horen kraken. Gefronste gezichtjes en hard schrijvende handen is wat ik zie van achter mijn bureautje in het grote lokaal. “Het is bijna pauze, de laatste loodjes jongens,” zeg ik om in mijn ogen de pijn een beetje te verzachten. Ik krijg een aantal dode blikken terug, maar het blijft doodstil. Wat ongemakkelijk eigenlijk.

<p>In maart 2022 ontdek ik, midden in de nacht, een enorme schijf in mijn borst. Het googlen stelt me gerust: bij borstkanker lees ik alleen verhalen over knobbeltjes. Nou, dit is geen knobbeltje, dit is een megaschijf. Opgelucht ga ik weer slapen maar voor de zekerheid maak ik de dag erna wel een afspraak bij de huisarts.</p>

Een auto die midden in de nacht de straat uit rijdt. Niets bijzonders, behalve dan dat de bestuurder van diezelfde auto, mijn hart meeneemt.

Een aartsengel moet het worden, geen gewone engel. In ieder geval met goddelijke mannelijke of vrouwelijke energie. Niet om Greta Tunberg te promoveren tot gezant van God. Nee, het kaliber zware aartsengel en boodschapper van God is broodnodig om Greta en haar hordes devoot volgende scholieren, te begeleiden naar een meer realistische kijk op de wereld.

Er waart een nieuw virus rond op de vaderlandse tv; de woon en klusprogramma’s. Het is als vreemdgaan in je eigen woning. De Perfecte Verbouwing, Verbouwen, De grote huisverbouwing, De HuizenFixers, Eigen Huis&amp;Tuin, De Verbouwing, de grote verbouwing Australië, VTWonen verbouwen of verhuizen, De grote tuinverbouwing, SOS de Verbouwers, Je huis op orde, Verkopen of Verbouwen, Love It or List It, Flip or Flop. Ongetwijfeld ben ik er een aantal vergeten. Maar ik moest stoppe

Vertel me… wie heeft de overgang uitgevonden? Wie heeft dit bedacht? Waarschijnlijk een man die een griepje had en zich zo ziek voelde dat ie wraak wilde nemen op zijn vrouw?</p>

Vroeg in de morgen hoor ik een app binnenkomen. Als ik deze open, zie ik dat de man van mijn vriendin die nacht is overleden. De laatste maanden had deze man ons al beziggehouden, omdat zijn gezondheid snel achteruit ging, maar zijn bourgondische karakter gecombineerd met een enorme wil om te leven zorgde ervoor dat hij steeds weer opknapte. Uiteindelijk kon zijn lijf niet meer en is hij overleden op een respectabele leeftijd van 83 jaar.

‘Ik heb brand gehad in januari, en m’n Canta doet het niet goed, en nu heb ik een brief van een deurwaarder.’ Een vrouw met een rollator en twee hondjes gooit een stapel papieren op mijn tafel.<br /> Ze hijgt als ze haar grote lijf in de stoel naast me laat zakken. ‘Ik word er helemaal pagies van.’ Haar stem klinkt schril.

Het was vakantie en ik logeerde bij mijn oom en tante en werd ‘s nachts wakker van een vreemd geluid. Dat mocht al een wonder heten, want zó hard was het geluid, goed beschouwd, niet. Maar toch.

Hoezo, ik emigreer naar Nederland? Het angstzweet brak me uit bij de gedachte dat het niet zomaar een idee meer was. Het was al een feit, voor het een idee werd. Na 10 jaar in België te hebben gewoond waren de signalen duidelijk.<br /> Maar ik had het niet zien aankomen. Ze wilde terug naar Nederland.