In de complexe wereld waarin we leven, is het niet ongewoon om door anderen beïnvloed te worden. Iedereen heeft wel eens het gevoel gehad dat iemand zijn of haar gedachten of keuzes heeft gestuurd. Maar wat als die invloed niet voortkomt uit zorg of liefde, maar juist uit slechte bedoelingen? Wat als er mensen in je omgeving zijn die je kwetsbaarheden gebruiken om je te manipuleren? Dit is een realiteit die velen van ons, vooral jongeren, dagelijks ervaren, vaak zonder het ze

Die stomme twijfels en onzekerheden ook soms. Zelfs wanneer ik denk dat ze weg zijn, weten ze op een totaal onverwacht moment toch weer boven te drijven. Waarom? En waarom nu? Dat wil ik helemaal niet. Ik wil niet aan mezelf twijfelen. Ik wil niet onzeker zijn. Ik wil niet dat het gedrag van anderen invloed heeft op mij. Op hoe ik mij voel.

“Kom op, wees een vent!” Hoe vaak hebben we die woorden niet gehoord of uitgesproken? Het is een zin die bedoeld lijkt om kracht te geven, maar die in werkelijkheid als een ketting werkt, een last die vele jongens en mannen met zich meedragen. In onze samenleving wordt het idee van mannelijkheid vaak gelijkgesteld aan onkwetsbaarheid. Je moet sterk zijn, emoties onderdrukken, en zeker niet huilen. Huilen is immers een teken van zwakte. Maar deze eeuwenoude opvatting is niet a

Lekkere muziek, beetje dansen en bij de bar samen gezellig kletsen. De sfeer is goed, en ongemerkt kom je steeds dichter bij elkaar. Zij praat net iets te zacht waardoor je dichter bij haar komt om goed te kunnen verstaan wat ze zegt. En dan gebeurt het, ze kijkt je langer aan, en haar ogen vertellen je iets… Je weet wat er gaat gebeuren…

Onlangs was ik van een afstand getuige van een vechtpartij. Nabij een uitgaansgelegenheid werd een meisje in elkaar geslagen. ‘Wat moest ik doen,’ vroeg ik mij af; alle verhalen van door drank en drugs gek geworden jongeren, steekpartijen, kopschoppers opkomend in mijn gedachten.

Een zaterdagavondje thuis, niks mis mee. Een keer wat anders dan die eeuwige kroegprikkels. Trouwens, we hebben bezoek, een oud collega van vriendlief met z’n vrouw. De beste jongen maakte enkele jaren terug een carrièreswitch naar de vloerenleggerij.

Verstandige, volwassen meisjes van mijn leeftijd zeggen graag dat ’t niet meer uitmaakt wat een ander van je vindt. Dat leeft een stuk makkelijker en relaxter. Prachtig. Jaloers op.<br /> Daarentegen is mijn leven helaas nog moeilijk en a-relaxt. Ik wil namelijk tot op de dag van vandaag altijd leuk, grappig en kleurrijk gevonden worden. Door iedereen. Het streven blijft nobel, het lukt niet altijd.

Natuurlijk mag je huilen als je net de diagnose kanker hebt gekregen, dat is een heel normale reactie. Maar er zijn mensen die voortdurend blijven zuchten, kreunen en steunen.

….maken stinkende wonden. Volgens mij een waarheid als een koe. Ondanks de zalvende woorden van allerlei omhooggevallen wetenschappelijke logen die zich koesteren aan de warmte van een spotlicht in de hoop op enige aandacht en erkenning. Sodemieter nou toch eens op met al die binnengegraaide kennis dat zo nodig geëxposeerd moet worden en dan vooral nog ter eer en meerdere glorie van vooral jezelf als één of andere psycholoog, criminoloog, deskundoloog of welke ander loog dan

Recentelijk las ik The Myth of Sisyphus and Other Essays van Albert Camus. Camus begint hierin met een uitwerking van zijn gedachtengoed over zelfmoord en de zin van het leven, om uiteindelijk te komen tot de mogelijkheid dat er aanvaard moet worden dat het leven geen zin heeft en dat we ons neer zouden moeten leggen bij het absurde van het bestaan.

Omdat ik niet precies weet wat ik later wil worden, heb ik onlangs een loopbaancoach in de arm genomen. Hartsikke leuk, voel me weer helemaal jong en onbedorven, ik krijg zelfs huiswerk. Zo mocht ik onlangs een talenten-/valkuilen lijst invullen voor mezelf, door mezelf en… door anderen.

Bedank ik een autobestuurder met een opgestoken wijsvinger omdat hij mij op mijn fiets voorrang verleent terwijl ik dat niet had, komt hij me achterna en rijdt me klem. Stapt vervolgens met een rood hoofd uit en vraagt me ‘HAD JE WAT?!’

‘Jij bent eigenlijk helemaal niet zo jong hè?’ was een vraag die ik laatst gesteld kreeg toen ik, by far, de jongste was. ‘Ik ben negentien,’ was mijn antwoord, bijna had ik er ‘hoor’ achteraan willen plakken, maar ik kon me nog net inhouden. &#8216;Oh, dat is toch wel een stuk jonger dan ik had gedacht.’ Verdwaasd bleef ik achter met een dubbel gevoel.

Duizenden jaren lang en dat tot ongeveer het einde van de jaren tachtig, was het relatief eenvoudig om de lokale dorpsgek te herkennen. Dat was namelijk diegene die tegen zichzelf liep te praten en af en toe in zijn pyjama de straat op ging. Toen kwam daar plotseling een einde aan. Niet dat de transformatie in één keer gebeurde, maar de eerste stap was wel een kantelpunt. Plots zagen we schijnbaar gewone mensen, geanimeerde gesprekken voeren met onzichtbare partners. Weer een

Ik ben een onverbeterlijke leugenaar, wat mijn zoektocht in deze tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Op dit moment aarzel ik om het een andere naam te geven, wanneer krijg ik er genoeg van en zal ik ermee stoppen?

Het gevoel van veiligheid. De overheid speelt daar via de (multi-)media graag op in. Als mensen zich onveilig voelen, zijn ze geneigd beter te luisteren. Een zeker home security bedrijf legt het -zonder het zelf te weten waarschijnlijk- perfect uit: VOEL je veilig met… Want veiligheid is nooit gegarandeerd. Wat willen ze doen tegen een groep gewapende personen die zich een weg naar binnen schiet, of een binnenbrand waarbij het systeem onklaar kan raken en de deuren en ramen n

Even kort door de bocht…In principe vindt iedereen mij leuk. Heeft te maken met mijn aangeboren neiging om de medemens te pleasen tot ik er bij neerval. Af en toe letterlijk. En da’s niet goed hè?

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Eens in de zoveel tijd is het weer zo’n dag. Zo’n dag waarvan ik zenuwachtig word, maar soms ook opgewonden. Waarvan ik niet goed weet wat me te wachten staat maar waarover ik, als ik alles goed geregeld heb, gelukkig ook nog wat controle uit kan oefenen.

Hoewel ik er 100% één van ben, kijk ik soms met verbazing naar anderen van mijn soortgenoten. Staan met honderden op en aan elkaar tijdens voetbalwedstrijden en noemen zich dan ‘de harde kern’. De harde kern van de supporters van een voetbalclub. En wat doe je dan op zo’n wedstrijddag? Dan ga je tekeer als een dwaas, mept in op andere supporters en beveiligers en daarna ga je naar huis om daar de kinderen naar bed te brengen en de vuilnisbak buiten te zetten.