Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.<br /> Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

De dorpsgek is een wel zeer denigrerende naam voor een dorpsfiguur die zowel excentriek is en als zonderling wordt beschouwd. Joshua is zo’n persoon die zich niet schikt naar alle gedragsnormen die als ‘normaal’ worden bestempeld. Hij woont samen met zijn broer in het ouderlijk huis en rijdt dagelijks op zijn bakfiets door het dorp; soms zelfs daarbuiten.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Een mug is een mug, een olifant is een olifant. Dat lijkt me niet zo moeilijk. Toch is de praktijk een stuk weerbarstiger. Wat voor de één een mug is, is voor de ander een olifant…. De mens neemt de wereld om zich heen nu eenmaal vanuit zijn eigen beperkte perspectief waar, en dan ook nog eens met maar vijf zintuigen.

Nog niet zo lang geleden voorspelde ik het al in mijn column ‘Lemmingen’. Niet omdat ik op schouderklopjes zit te wachten, maar alleen om nog wat anders aan de kaak te stellen, kom ik er nog even op terug.

Binnen onze maatschappij bekruipt mij steeds vaker het gevoel dat je altijd en overal een mening over moet hebben. En als je er uiteindelijk één hebt, dat je deze ook nog eens altijd maar weer en overal staande moet zien te houden, anders word je ongeloofwaardig. Freek de Jonge heeft een mening al eens vergeleken met een erectie.

Een relatie eindigt niet zomaar. Daar ging veel praten, piekeren en huilen aan vooraf. Relatietherapie in diverse vormen in de hoop dat datgene wat kwijt was weer teruggevonden werd. Het mocht niet baten.

Het begint met een bevroren gezichtsuitdrukking. Daarna een lichte frons in het voorhoofd dat snel weer wegtrekt. Dan een afkeurend geluid vanuit de keel. Het eindigt altijd met de zin: ‘Is dat wel verstandig?’ Doordat ze het als vraag plaatsen, lijkt het alsof de uitkomst nog niet vaststaat. Maar eigenlijk weet ik al dat zij het dus niet verstandig vinden en dat er verandering in moet komen.

We hebben het allemaal wel eens gehoord, sommige meer dan anderen. En wie mij een beetje kent, weet wat ik daarmee bedoel. “Doe normaal!” Maar wat is dat dan, ‘normaal?’

Soms snap je niet waarom je zo lang doorgaat met een scheefgegroeide relatie waarbij volledig over jouw behoeften wordt heen gewalst. Ik zit al tien jaar in een dergelijke relatie en vraag me regelmatig af: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Ik kan het echter ook niet over mijn hart verkrijgen om de relatie met P. te beëindigen.

De ochtend verliep verdacht voorspoedig. Was al voor de wekker op, best aardig geslapen. Ontbijtje, zonder knoeien, werkte prima, kon voor vertrek zelfs nog een nummer twee kwijt in het toilet (voor een darmdramaqueen als ondergetekende is zoiets niet minder dan een kadootje). En als gevolg van een niet mis te verstane voorbereiding, al zeg ik het zelf, stond mijn bagage reeds keurig in het gelid klaar voor vertrek, dus kon ik op m’n gemakkie richting station Zwolle kuieren.

Stel nu dat we het woord ‘muur’ vervangen door ‘klimaat’. Onwetendheid is in beide gevallen niet eens het grootste probleem, we zien allemaal hoe de ‘muur’ eraan toe is. Het probleem is dat de meesten denken dat die nog lang genoeg zal blijven staan; ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Want muren zijn hard. Helaas zijn gewoontes harder.

In ons gejaagde leven worden we vaak meegesleurd door de stroom van verantwoordelijkheid, prestatiedrang en de constante zoektocht naar meer.<br /> Te midden van deze hectiek vergeten we soms het wonder van het moment te omarmen, de schoonheid van het alledaagse te waarderen en het geschenk van dankbaarheid te ontdekken.

Het is een hardnekkig misverstand dat Vincent Van Gogh zijn leven in armoede heeft gesleten. In tegenstelling tot veel van zijn beroemde collega’s woonde hij niet in een kasteel, maar op gehuurde kamers en moest hij zijn absint vaak rechtstreeks uit de fles drinken.

Ik heb lang geworsteld met de betekenis van dit gezegde, hoe kan geen nieuws nu goed zijn? Je wilt toch weten hoe het gaat met je familie en vrienden. De realiteit is natuurlijk zo dat als je een hoop mensen uitnodigt voor een feestje, je als eerste diegene hoort die niet kunnen komen. Ook als er werk aan de winkel is zijn de excuses het snelste klaar.</p>

Goed, koffie- en voedertijd in the gym. De jongedame aan tafel kijkt op van haar trainingsschema. En ik ben de beroerdste niet als het gaat om een belangeloos potje chit chatten. Die melding moet ik toch es van mijn voorhoofd vegen, maar voor nu ben ik te laat; onze blikken hebben elkaar al vriendelijk glimlachend ontmoet.

Het was die smeuïge anekdote aan de biertafel die me inspireerde: ’…..Goed, toen zij dus ontdekte dat ie haar voor de tweede keer had bedrogen, gaf ze ‘m een pets in z’n gezicht en liep ze weg…’<br /> Als beelddenker zit ik dan meteen in een Amerikaanse sitcom. Zie ik de heldin in kwestie zich met een welverdiende attitude wegdraaien van haar cheater en kalm heupwiegend uit beeld verdwijnen. Onder luid applaus en vrouwelijk gejoel. Go girl!

Ik kan hun hersenen horen kraken. Gefronste gezichtjes en hard schrijvende handen is wat ik zie van achter mijn bureautje in het grote lokaal. “Het is bijna pauze, de laatste loodjes jongens,” zeg ik om in mijn ogen de pijn een beetje te verzachten. Ik krijg een aantal dode blikken terug, maar het blijft doodstil. Wat ongemakkelijk eigenlijk.

<p>In maart 2022 ontdek ik, midden in de nacht, een enorme schijf in mijn borst. Het googlen stelt me gerust: bij borstkanker lees ik alleen verhalen over knobbeltjes. Nou, dit is geen knobbeltje, dit is een megaschijf. Opgelucht ga ik weer slapen maar voor de zekerheid maak ik de dag erna wel een afspraak bij de huisarts.</p>

Een auto die midden in de nacht de straat uit rijdt. Niets bijzonders, behalve dan dat de bestuurder van diezelfde auto, mijn hart meeneemt.