Wat zou jij kiezen: Satans poorten, of toch seks met Andries Knevel? Brigitte Kaandorp weet het in ieder geval kraakhelder te verwoorden: “Ik word liever in een UFO door een marsman meegenomen, dan dat ik Andries Knevel tot een hoogtepunt voel komen”. Uiteraard begeleid door lieflijk ukelelegetokkel.

<p>Is het je al opgevallen? De tegenstelling tussen jong en oud in onze samenleving? Als je jong bent, nou ja, wat is jong, heb je er dan al bij stilgestaan hoe het zou zijn binnen enkele jaren?Toen ik 40 was, haalde ik mijn schouders op bij de uitspraak van mijn baas dat iedereen boven de 70 best euthanasie kon aanvragen. Ze choqueerde en schoffeerde, maar ik stond er verder niet bij stil. Het leven ging zijn gangetje, en ik was nog lang geen 70.</p>

Hij staarde me aan op een dinsdagochtend. Met een pak custard in mijn hand staarde ik terug. Ik stond op het punt om het overjarige meel in de groenbak te gooien, en daar zat hij (of zij) onderin, tussen een klokhuis en een paar stengels tulp. Als ik het pak hier leeg zou schudden, zou de primeur van een witte poederkikker voor Winterswijk zijn. ‘Nee’, besloot ik.

Onderweg naar Cityfit in de Assendorperstraat zie ik één van mijn vaste yoga deelneemsters lopen. Een lieve, spontane vrouw, immer kleurrijk gekleed met vandaag zelfs een leuk puntmutsje op.<br /> ’Hé hé, waar moet dat heen?’ probeer ik lollig.<br /> ‘Nou, dat vraag ik me dus ook af na die verkiezingsuitslag.’ Sommige mensen zijn net wat bijdehanter dan ik op de vroege ochtend. Hou ik van. We verbazen ons samen nog een poosje verder en concluderen dat er tussen al die PVV ste

Door: Jan Dalm Wij komen nog wel eens in Kenia, niet voor een vakantie maar omdat we een stichting hebben waarmee we daar kinderen aan onderwijs helpen.

Ik kwam er laatst achter dat ik Breakup Day heb gemist. Dat was namelijk op 11 December. Jammer natuurlijk. Gemiste kans. Nu had ik op dat moment helemaal geen relatie dus ik kon er ook niet aan meedoen. Maar het leek mij wel een fantastisch concept. We moeten het echt gaan vieren, vind ik.

Het is een prachtige avond in de zomer. Weinig wind, een lekkere temperatuur, kortom ideaal voor een mooie tocht op de racefiets. Ik kleed me om en na een vluchtige kus nemen we afscheid. Zij gaat zingen met haar vriendinnen en ik wil een 2 uur durende fietstocht maken. Vanuit mijn woonplaats fiets ik over een lange buitenweg in de Achterhoek.

Ik weet niet of jullie het ook in de gaten hebben, maar de zwarte Pieten functioneren dit jaar veel beter dan de afgelopen jaren. De professionaliteit straalt er vanaf.<br /> Je ziet het in de vlotte en lieve benadering van onze kinderen. Ze hebben hun vriendjes-Piet weer terug. Er wordt weer professioneel gestrooid. De schoorstenen worden weer gebruikt. En de pakjes worden stipt op tijd bezorgd.

Duizenden jaren lang en dat tot ongeveer het einde van de jaren tachtig, was het relatief eenvoudig om de lokale dorpsgek te herkennen. Dat was namelijk diegene die tegen zichzelf liep te praten en af en toe in zijn pyjama de straat op ging. Toen kwam daar plotseling een einde aan. Niet dat de transformatie in één keer gebeurde, maar de eerste stap was wel een kantelpunt. Plots zagen we schijnbaar gewone mensen, geanimeerde gesprekken voeren met onzichtbare partners. Weer een

Hallo en welkom bij mijn spreekbeurt. Vandaag ga ik uitleggen waarom mijn nieuwe idee voor Sinterklaas een gat in de markt is. Maar om de herziende versie zo goed mogelijk aan u te verkopen, moet ik eerst even beginnen bij alle weerstand en kritiek.

Het is zondagmiddag 17 november en ik zit gezellig urenlang met vriendin G. op de bank thee te drinken en bij te kletsen. ‘Moet jij eigenlijk niet naar de intocht van Sinterklaas met de kinderen?’ vraagt ze me tussendoor. En tot mijn verrassing raak ik een beetje geëmotioneerd van haar vraag. ‘Nee, wij gaan niet meer naar de intocht’, zeg ik haar. ‘Twee jaar geleden was de laatste keer.’

Het weekend is om te vergeten. Je eventuele kutweek vergeten, even vergeten dat het leven af en toe tegenvalt, een poosje vergeten dat er zomaar bosjes doden vallen. Ff lekker vergeten, in een café vol leuke mensen met soortgelijke plannen.

Het gevoel van veiligheid. De overheid speelt daar via de (multi-)media graag op in. Als mensen zich onveilig voelen, zijn ze geneigd beter te luisteren. Een zeker home security bedrijf legt het -zonder het zelf te weten waarschijnlijk- perfect uit: VOEL je veilig met… Want veiligheid is nooit gegarandeerd. Wat willen ze doen tegen een groep gewapende personen die zich een weg naar binnen schiet, of een binnenbrand waarbij het systeem onklaar kan raken en de deuren en ramen n

Het is zondag, ik bevind me in één van de oudste steden van Italië en verveel me een beetje. In de 16e eeuw een economische top, nu een iets minder ontwikkelde, moderne en technologisch innovatieve plaats: Genua aka La Superba (hier veronderstel ik dat naar de 16e eeuw wordt verwezen).

Toen de invasie van Oekraïne nog maar net was begonnen, hoorde ik iemand zeggen dat het toch maar een kunstmatig land was. Heel even dacht ik dat hij opgespoten eilanden bedoelde, zoals IJburg in Oost-Amsterdam, of de Palmeilanden. Maar nee, het ging wel degelijk over de abstracte term: grenzen.

Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’.

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Hoewel ik er 100% één van ben, kijk ik soms met verbazing naar anderen van mijn soortgenoten. Staan met honderden op en aan elkaar tijdens voetbalwedstrijden en noemen zich dan ‘de harde kern’. De harde kern van de supporters van een voetbalclub. En wat doe je dan op zo’n wedstrijddag? Dan ga je tekeer als een dwaas, mept in op andere supporters en beveiligers en daarna ga je naar huis om daar de kinderen naar bed te brengen en de vuilnisbak buiten te zetten.

Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.<br /> Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.