Omdat ik niet precies weet wat ik later wil worden, heb ik onlangs een loopbaancoach in de arm genomen. Hartsikke leuk, voel me weer helemaal jong en onbedorven, ik krijg zelfs huiswerk. Zo mocht ik onlangs een talenten-/valkuilen lijst invullen voor mezelf, door mezelf en… door anderen.

Ik kwam er laatst achter dat ik Breakup Day heb gemist. Dat was namelijk op 11 December. Jammer natuurlijk. Gemiste kans. Nu had ik op dat moment helemaal geen relatie dus ik kon er ook niet aan meedoen. Maar het leek mij wel een fantastisch concept. We moeten het echt gaan vieren, vind ik.

Ben ik de enige die het leven soms zo een teringzooi vindt? En nee, er is niet eens iets aan de hand of ja, toch wel. Ik bedoel ik ben 26, maar ik voel me niet zo. Ik heb geen baan, althans ik werk tijdelijk bij het UWV. Ik ben net verhuisd ofwel mijn huis is een chaos net als mijn adhd brein. Ik woon nu sinds kort in Amsterdam en niet meer tijdelijk bij mijn opa en oma, maar geen geld om een kast te kopen en alles is gefinancierd door mijn ouders en daarnaast voel ik mij nog

Wil je wat je wil omdat je het wil? Of wil je dát je het wil? Óf wil je dát je wil dat je het wil? Dat is allemaal net een beetje verschillend van elkaar. We willen dingen voor een bepaalde uitkomst, een resultaat, een imago of een gevoel. Maar wil je het echt, of wil je alleen het gevolg?

Bedank ik een autobestuurder met een opgestoken wijsvinger omdat hij mij op mijn fiets voorrang verleent terwijl ik dat niet had, komt hij me achterna en rijdt me klem. Stapt vervolgens met een rood hoofd uit en vraagt me ‘HAD JE WAT?!’

In artistieke middens neemt men het graag serieus, kunst is namelijk geen spelletje. Met één uitzondering en de clue zit ‘m in de titel: Name-dropping. Vergelijk het gerust met achtjarigen die opscheppen over hun kennis van Pokémon figuren, maar dan ernstiger natuurlijk. Het komt erop neer om zoveel mogelijk namen van kunstenaars te kunnen noemen. Liefst zo obscuur mogelijk, want zelfs op de speelplaats ga je geen goede indruk maken als je enkel Pikachu kent.

Jaja, zeg maar eerlijk, lieve follower, je zat al met smart te wachten op een gepeperde decembercolumn van mijn kant hè. Even lekker herkenbaar andermans kerststress en die jaarlijkse ‘hij staat’ kiekjes van oersuffe kerstbomen afzeiken. Dat vind je leuk hè? Geeft niet, ik eigenlijk ook wel. Maar het is tegelijk wel wat te makkelijk…. Goed, zelf ben ik te lui om zo’n ding te kopen, naar huis te slepen, stevig neer te zetten, op te tuigen, te onderhouden, extra te stofzuigen e

‘Wat wil je nou écht?’ Mijn coach kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee, ik vind zoveel leuk. Zoveel banen, zoveel landen, zoveel mensen. Zoveel keuze…’ Ik sla mijn ogen naar de grond.

‘Jij bent eigenlijk helemaal niet zo jong hè?’ was een vraag die ik laatst gesteld kreeg toen ik, by far, de jongste was. ‘Ik ben negentien,’ was mijn antwoord, bijna had ik er ‘hoor’ achteraan willen plakken, maar ik kon me nog net inhouden. ‘Oh, dat is toch wel een stuk jonger dan ik had gedacht.’ Verdwaasd bleef ik achter met een dubbel gevoel.

Ik weet niet of jullie het ook in de gaten hebben, maar de zwarte Pieten functioneren dit jaar veel beter dan de afgelopen jaren. De professionaliteit straalt er vanaf.<br /> Je ziet het in de vlotte en lieve benadering van onze kinderen. Ze hebben hun vriendjes-Piet weer terug. Er wordt weer professioneel gestrooid. De schoorstenen worden weer gebruikt. En de pakjes worden stipt op tijd bezorgd.

Duizenden jaren lang en dat tot ongeveer het einde van de jaren tachtig, was het relatief eenvoudig om de lokale dorpsgek te herkennen. Dat was namelijk diegene die tegen zichzelf liep te praten en af en toe in zijn pyjama de straat op ging. Toen kwam daar plotseling een einde aan. Niet dat de transformatie in één keer gebeurde, maar de eerste stap was wel een kantelpunt. Plots zagen we schijnbaar gewone mensen, geanimeerde gesprekken voeren met onzichtbare partners. Weer een

Hallo en welkom bij mijn spreekbeurt. Vandaag ga ik uitleggen waarom mijn nieuwe idee voor Sinterklaas een gat in de markt is. Maar om de herziende versie zo goed mogelijk aan u te verkopen, moet ik eerst even beginnen bij alle weerstand en kritiek.

Ik ben een onverbeterlijke leugenaar, wat mijn zoektocht in deze tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Op dit moment aarzel ik om het een andere naam te geven, wanneer krijg ik er genoeg van en zal ik ermee stoppen?

Het gevoel van veiligheid. De overheid speelt daar via de (multi-)media graag op in. Als mensen zich onveilig voelen, zijn ze geneigd beter te luisteren. Een zeker home security bedrijf legt het -zonder het zelf te weten waarschijnlijk- perfect uit: VOEL je veilig met… Want veiligheid is nooit gegarandeerd. Wat willen ze doen tegen een groep gewapende personen die zich een weg naar binnen schiet, of een binnenbrand waarbij het systeem onklaar kan raken en de deuren en ramen n

Het is zondag, ik bevind me in één van de oudste steden van Italië en verveel me een beetje. In de 16e eeuw een economische top, nu een iets minder ontwikkelde, moderne en technologisch innovatieve plaats: Genua aka La Superba (hier veronderstel ik dat naar de 16e eeuw wordt verwezen).

Toen de invasie van Oekraïne nog maar net was begonnen, hoorde ik iemand zeggen dat het toch maar een kunstmatig land was. Heel even dacht ik dat hij opgespoten eilanden bedoelde, zoals IJburg in Oost-Amsterdam, of de Palmeilanden. Maar nee, het ging wel degelijk over de abstracte term: grenzen.

Een voormalig collega van mij was kleurenblind en volgens hem zag alles er min of meer blauw uit. Omdat hij met die aandoening was geboren, hebben we dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen bepalen. Wie weet zag hij alles wel door een roze bril en dacht hij alleen maar dat het blauw was. Het klinkt vast als een vreselijk probleem maar over het algemeen had hij, noch de anderen daar veel last van. Tot hij op een dag vroeg of ik iets voor hem wilde halen

Toen dochterlief deze titel las, dacht ze dat ik mijn recept voor aardappelsoep in de spotlight ging zetten. Het idee alleen was voldoende, om het hele gezin een slappe lach te bezorgen.

Eens in de zoveel tijd is het weer zo’n dag. Zo’n dag waarvan ik zenuwachtig word, maar soms ook opgewonden. Waarvan ik niet goed weet wat me te wachten staat maar waarover ik, als ik alles goed geregeld heb, gelukkig ook nog wat controle uit kan oefenen.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit &#8216;s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!