Een voormalig collega van mij was kleurenblind en volgens hem zag alles er min of meer blauw uit. Omdat hij met die aandoening was geboren, hebben we dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen bepalen. Wie weet zag hij alles wel door een roze bril en dacht hij alleen maar dat het blauw was. Het klinkt vast als een vreselijk probleem maar over het algemeen had hij, noch de anderen daar veel last van. Tot hij op een dag vroeg of ik iets voor hem wilde halen

Even kort door de bocht…In principe vindt iedereen mij leuk. Heeft te maken met mijn aangeboren neiging om de medemens te pleasen tot ik er bij neerval. Af en toe letterlijk. En da’s niet goed hè?

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Eens in de zoveel tijd is het weer zo’n dag. Zo’n dag waarvan ik zenuwachtig word, maar soms ook opgewonden. Waarvan ik niet goed weet wat me te wachten staat maar waarover ik, als ik alles goed geregeld heb, gelukkig ook nog wat controle uit kan oefenen.

Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.<br /> Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit &#8216;s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!

Het is zaterdagmorgen. Buiten is het grauw en het regent, maar op mijn keukentafel ligt de krant en het koffiezetapparaat produceert, naast een hoop herrie, een heerlijk bakkie troost. De broodjes zijn vers en de geur van dat vers gebakken brood maakt dat het een geluksmomentje is. Jazeker, ik kan daar van genieten.

De dorpsgek is een wel zeer denigrerende naam voor een dorpsfiguur die zowel excentriek is en als zonderling wordt beschouwd. Joshua is zo’n persoon die zich niet schikt naar alle gedragsnormen die als ‘normaal’ worden bestempeld. Hij woont samen met zijn broer in het ouderlijk huis en rijdt dagelijks op zijn bakfiets door het dorp; soms zelfs daarbuiten.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Een mug is een mug, een olifant is een olifant. Dat lijkt me niet zo moeilijk. Toch is de praktijk een stuk weerbarstiger. Wat voor de één een mug is, is voor de ander een olifant…. De mens neemt de wereld om zich heen nu eenmaal vanuit zijn eigen beperkte perspectief waar, en dan ook nog eens met maar vijf zintuigen.

Een relatie eindigt niet zomaar. Daar ging veel praten, piekeren en huilen aan vooraf. Relatietherapie in diverse vormen in de hoop dat datgene wat kwijt was weer teruggevonden werd. Het mocht niet baten.

Het begint met een bevroren gezichtsuitdrukking. Daarna een lichte frons in het voorhoofd dat snel weer wegtrekt. Dan een afkeurend geluid vanuit de keel. Het eindigt altijd met de zin: ‘Is dat wel verstandig?’ Doordat ze het als vraag plaatsen, lijkt het alsof de uitkomst nog niet vaststaat. Maar eigenlijk weet ik al dat zij het dus niet verstandig vinden en dat er verandering in moet komen.

Dit keer ben ik al ruim een week voor de start van de Bike for Parkinson toertocht 2023 in Zuid-Limburg. Samen met onze familie en vrienden en al die andere fietsers fietsen we voor het goede doel; namelijk geld inzamelen voor onderzoek om Parkinson de wereld uit te krijgen.Mijn broer heeft Parkinson en fietst nu nog goed. Eerder op de racefiets en ondertussen, gedicteerd door de Parkinson, op een Ebike toerfiets.

In ons gejaagde leven worden we vaak meegesleurd door de stroom van verantwoordelijkheid, prestatiedrang en de constante zoektocht naar meer.<br /> Te midden van deze hectiek vergeten we soms het wonder van het moment te omarmen, de schoonheid van het alledaagse te waarderen en het geschenk van dankbaarheid te ontdekken.

Met een licht gevoel in mijn hoofd plof ik neer in mijn vliegtuigstoel. In de diepste krochten van mijn lichaam bevindt zich zweet. Een hittegolf in Italië, waar het standaard al zo’n 28 graden is, wie verzint dit nou? (‘Klimaatverandering natuurlijk!’ Antwoordt mijn woke Generatie Z-brein meteen. Maar op dit moment kan ik er &#8211; naast een tia van de hitte &#8211; even geen existentiële crisis bij hebben, dus onderdruk ik deze gedachte).

"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"

Ze komt uit de Bloemstraat gelopen, kijkt me aan en vraagt of het maandag is. Ik antwoord haar dat het dinsdag is. ‘Oh, dinsdag alweer’, zegt ze. Ze loopt naar me toe en vertelt dat haar huisarts tegen vluchtelingen is en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Maar dat ze al 82 is en niet meer zo makkelijk van huisarts kan veranderen. Ik beaam dat het vreselijk is dat haar huisarts tegen vluchtelingen is. ‘Luister’, zegt ze, ‘hoor je ze? Al die mensen die nu aan het schreeuwen zij

Toen ik bijna een jaar terug als vrijwilligster bij de bibliotheek begon, besloot ik over twee onderwerpen niet te gaan praten. Niet over mijn schrijfactiviteiten en niet over mijn ziekte. Ik ben hier immers om wat goeds voor een ander te doen en niet om het over mijn eigen lusten en lasten te hebben. Of het gelukt is?

Een recent onderzoek heeft aangetoond dat het gebruik van A.I. de productiviteit met 13,8% verhoogd. Dit resultaat zie je echter alleen bij beginners en laaggeschoolden. Ervaren werknemers lijken weinig tot geen last te ondervinden van deze technologische revolutie.

In Finland is een saunabezoek bijna net zo gewoon als poepen en er zijn genoeg Finnen die er dagelijks gebruik van maken. Op een bevolking van 5,5 miljoen Finnen zijn er naar schatting 3 miljoen sauna’s. Je vindt ze daar dus makkelijker dan bij ons een kapperszaak en dat is al niet zo lastig. Het is in Nederland de branche met de meeste aanbiedingspunten, bijna 13000 stuks.