In de media zie ik schreeuwende koppen voorbij komen dat bedrijven of organisaties op zoek zijn naar personeel. Als ik de column verder lees, kunnen ze geen passend personeel vinden. Ook beweren ze dat er te weinig mensen worden opgeleid om bijvoorbeeld zonnepanelen te plaatsen.

Ben ik de enige die het leven soms zo een teringzooi vindt? En nee, er is niet eens iets aan de hand of ja, toch wel. Ik bedoel ik ben 26, maar ik voel me niet zo. Ik heb geen baan, althans ik werk tijdelijk bij het UWV. Ik ben net verhuisd ofwel mijn huis is een chaos net als mijn adhd brein. Ik woon nu sinds kort in Amsterdam en niet meer tijdelijk bij mijn opa en oma, maar geen geld om een kast te kopen en alles is gefinancierd door mijn ouders en daarnaast voel ik mij nog

Wil je wat je wil omdat je het wil? Of wil je dát je het wil? Óf wil je dát je wil dat je het wil? Dat is allemaal net een beetje verschillend van elkaar. We willen dingen voor een bepaalde uitkomst, een resultaat, een imago of een gevoel. Maar wil je het echt, of wil je alleen het gevolg?

In artistieke middens neemt men het graag serieus, kunst is namelijk geen spelletje. Met één uitzondering en de clue zit ‘m in de titel: Name-dropping. Vergelijk het gerust met achtjarigen die opscheppen over hun kennis van Pokémon figuren, maar dan ernstiger natuurlijk. Het komt erop neer om zoveel mogelijk namen van kunstenaars te kunnen noemen. Liefst zo obscuur mogelijk, want zelfs op de speelplaats ga je geen goede indruk maken als je enkel Pikachu kent.

‘Wat wil je nou écht?’ Mijn coach kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee, ik vind zoveel leuk. Zoveel banen, zoveel landen, zoveel mensen. Zoveel keuze…’ Ik sla mijn ogen naar de grond.

‘Jij bent eigenlijk helemaal niet zo jong hè?’ was een vraag die ik laatst gesteld kreeg toen ik, by far, de jongste was. ‘Ik ben negentien,’ was mijn antwoord, bijna had ik er ‘hoor’ achteraan willen plakken, maar ik kon me nog net inhouden. ‘Oh, dat is toch wel een stuk jonger dan ik had gedacht.’ Verdwaasd bleef ik achter met een dubbel gevoel.

Duizenden jaren lang en dat tot ongeveer het einde van de jaren tachtig, was het relatief eenvoudig om de lokale dorpsgek te herkennen. Dat was namelijk diegene die tegen zichzelf liep te praten en af en toe in zijn pyjama de straat op ging. Toen kwam daar plotseling een einde aan. Niet dat de transformatie in één keer gebeurde, maar de eerste stap was wel een kantelpunt. Plots zagen we schijnbaar gewone mensen, geanimeerde gesprekken voeren met onzichtbare partners. Weer een

Het is zondagmiddag 17 november en ik zit gezellig urenlang met vriendin G. op de bank thee te drinken en bij te kletsen. ‘Moet jij eigenlijk niet naar de intocht van Sinterklaas met de kinderen?’ vraagt ze me tussendoor. En tot mijn verrassing raak ik een beetje geëmotioneerd van haar vraag. ‘Nee, wij gaan niet meer naar de intocht’, zeg ik haar. ‘Twee jaar geleden was de laatste keer.’

Ik ben een onverbeterlijke leugenaar, wat mijn zoektocht in deze tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Op dit moment aarzel ik om het een andere naam te geven, wanneer krijg ik er genoeg van en zal ik ermee stoppen?

Het gevoel van veiligheid. De overheid speelt daar via de (multi-)media graag op in. Als mensen zich onveilig voelen, zijn ze geneigd beter te luisteren. Een zeker home security bedrijf legt het -zonder het zelf te weten waarschijnlijk- perfect uit: VOEL je veilig met… Want veiligheid is nooit gegarandeerd. Wat willen ze doen tegen een groep gewapende personen die zich een weg naar binnen schiet, of een binnenbrand waarbij het systeem onklaar kan raken en de deuren en ramen n

Het is zondag, ik bevind me in één van de oudste steden van Italië en verveel me een beetje. In de 16e eeuw een economische top, nu een iets minder ontwikkelde, moderne en technologisch innovatieve plaats: Genua aka La Superba (hier veronderstel ik dat naar de 16e eeuw wordt verwezen).

Toen de invasie van Oekraïne nog maar net was begonnen, hoorde ik iemand zeggen dat het toch maar een kunstmatig land was. Heel even dacht ik dat hij opgespoten eilanden bedoelde, zoals IJburg in Oost-Amsterdam, of de Palmeilanden. Maar nee, het ging wel degelijk over de abstracte term: grenzen.

Een voormalig collega van mij was kleurenblind en volgens hem zag alles er min of meer blauw uit. Omdat hij met die aandoening was geboren, hebben we dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen bepalen. Wie weet zag hij alles wel door een roze bril en dacht hij alleen maar dat het blauw was. Het klinkt vast als een vreselijk probleem maar over het algemeen had hij, noch de anderen daar veel last van. Tot hij op een dag vroeg of ik iets voor hem wilde halen

Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Een relatie eindigt niet zomaar. Daar ging veel praten, piekeren en huilen aan vooraf. Relatietherapie in diverse vormen in de hoop dat datgene wat kwijt was weer teruggevonden werd. Het mocht niet baten.

Het begint met een bevroren gezichtsuitdrukking. Daarna een lichte frons in het voorhoofd dat snel weer wegtrekt. Dan een afkeurend geluid vanuit de keel. Het eindigt altijd met de zin: ‘Is dat wel verstandig?’ Doordat ze het als vraag plaatsen, lijkt het alsof de uitkomst nog niet vaststaat. Maar eigenlijk weet ik al dat zij het dus niet verstandig vinden en dat er verandering in moet komen.

We hebben het allemaal wel eens gehoord, sommige meer dan anderen. En wie mij een beetje kent, weet wat ik daarmee bedoel. “Doe normaal!” Maar wat is dat dan, ‘normaal?’

Stel nu dat we het woord ‘muur’ vervangen door ‘klimaat’. Onwetendheid is in beide gevallen niet eens het grootste probleem, we zien allemaal hoe de ‘muur’ eraan toe is. Het probleem is dat de meesten denken dat die nog lang genoeg zal blijven staan; ‘Het zal mijn tijd wel duren’. Want muren zijn hard. Helaas zijn gewoontes harder.

Geloof me vrij, ik zeg dit niet lichtzinnig. In tegendeel, het uitspreken alleen al valt me zwaar.<br /> Ik ben namelijk ‘geboren’ in de Academie, of toch zo goed als. Mijn vader werkte daar als drukker en ik zette er mijn eerste stapjes. Op de resten papier, die naast de snijmachine lagen, maakte ik mijn eerste tekeningen. En het ‘hoofd’ van de Heidelberg drukpers was mijn eerste antagonist, later zijn we goede vrienden geworden.